غزل تلخ

باز بر عادت شبمرّه ام از خواب پريدم
كه به اشراق تو شايد برسد صبح سپيدم
پاي امروز ندارم كه به آينده گذارم
ساليان است كه سرگشتهٰ ماضي بعيدم
روح و جسمم شده مستهلك انبوه حوادث
ديگر انگار رسيده است به سر عمر مفيدم
نيست قسمت كه شبي را به غم كهنه بخوابم
هر شب آسيمه شمارشگر غمهاي جديدم
كاش شب را به پريشاني موي تو كنم سر
حيف بند است به مويي همه آمال و اميدم
كاش در چشم تو شب باز شهابي بدرخشد
بدهد لذت يك خواب دم صبح نويدم
كام خود را به غزل تلخ نمودم كه نبودي
ديرگاهي است كه يك مثنوي خوش نشنيدم