زخم دل

درود بر شما. از شعر شما لذت بردم فقط چند نکته به ذهنم رسید که بگویم؛ (۱) در بیت سوم، مصراع اول تعداد هجاها برای تکمیل عروض شعر کافی نیست؛ وزن شعر «مفعولُ فاعلاتُ مفاعیلُ فاعِلُن» است (_ _ ل _ ل _ ل ل _ _ ل _ ل _) است. در مصراع «آتش ز سینه‌ی ما می‌کشد زبان» در میان «آتش ز» و «سینه‌ی...» یک هجای بلند و یک کوتاه لازم است تا وزن کامل شود. حالا اگر فرضا بگویید «آتش ز (قعرِ) سینه‌ی ما می‌کشد زبان» وزن این مصراع کاملا درست می‌شود. همین اشکال در مصراع اول و دوم از بیت چهارم مشاهده می‌شود. مثلا اگر در مصراع دوم بگوییم «یک طور دیگری به جبین می‌نگاشتیم» وزن درست است. یا اگر در مصراع اول همین بیت فرضا بگوییم «در دست ما ببود اگر این کِلْکِ کردگار»(که فی البداهه گفتم و این ضعف تالیف دارد) نه تنها وزن درست می‌شود بلکه «کلْکِ کردگار» دارای واج آرایی ک می‌شود که موسیقی درونی شعر را تقویت می‌کند. و در نهایت در بیت آخر هم اشکال وزنی بر دو مصراع وارد است و باز تعداد هجاها کم است. که میتوانید آن را هم مثل مواردی که مثال زدم با بازنویسی هم زیباتر کنید هم موزون تر. وزن «مفعپل فاعلات مفاعیل فاعلن» طبق تجربه شخصی من خیلی فریبنده و غلط انداز است و آدم گاها یکی دو هجا کم یا زیاد می‌نویسد. ازین رو بهتر است شاعر مدام آنها را چک کند.
در نهایت یک نقد مضمونی هم به بیت دوم دارم. بیت میگوید انقدر از شدت صبر دندان به جگر گذاشتیم دندانمان شکست. راستش نظر شخصی من این است که این بیان مناسب نیست چون جگر ذاتا نرم است و دندان را نمیشکند. اما «پر از خون شدن دهان» کاملا منطقی و سازگار است (اما به سبب پارگی جگر نه شکستن دندان». یک پیشنهاد این است که از مضمون پاره شدن جگر و خونریزی آن بر اثر دندان بر جگر گذاشتن استفاده کنید تا شکستن دندان.
پوزش بابت طولانی شدن کلام.