باور نمی کنم

ای که برای بی هنران بهتر از گلی
باور نمی کنم، تو همان آسمان جُلی
باور نمی کنم، که تو با این همه ادا
آن آدم سفیل و سبک مغز و اُسکُلی
آن بی زبانِ بزدل و بیمار و منزوی
حاضر جواب و مسئله گو مثل بلبلی
باور نمی کنم که تو یک لا قبا شدی
سرمایه دار و خوانِ مرا در چپاولی
مؤمن نمای گم شده در وَهم خویشتن
با اهل مکر و ریب و ریا در تعاملی
هم صاحبِ مجوزِ سودا و صادرات
هم واردات کیک و پفک های بنجلی
باور نمی کنم تو همان لاتِ لاف زن
در کوچه های خالی و باریک اُزگلی
گرچه فتاده است، ریاست به دست تو
یا دوستانِ پخمۀ چونان خودت، خُلی
اما بدان سزار و سکندر که هم شوی
از دیدِ مردمان، تو همان خنگِ مُنگلی