آدم های مجازی

شعر اصلاح شده

*) آدم های مجازی



ما ، روشنی را

درچال سینه دفن کرده ایم

هرم شگونی

درتلاقی معبدها

همه جا تاریکی ست .

با صورتک های مجاز...

پرنده

سرگردان در محاقِ خیالِ محالِ خویش

باالتهابِ غلغله هایِ مغز نشین بدر

در هراس از تابش آفتاب

راهی به رستگاری نیست

خوفِ مدینه است ، ادراکِ اقیانوس.....



فهم این ترانه

سوت ِ قطارِ ابدی گل هاست

وشوق نجیبی ، کلیدِ آرامشِ گلایل ها



ابلیس ،

عزمِ جسورِ خودسوزی

گاهی زلال و لطیف وپاک

گاهی ، پبچیده و تاریک

باید

دست از این پُلِ انحرافی شُست

شوق زمین را می مکد

عنکبوت پیر لزج

اعتماد

درّه ی هلاکت پرستوهاست



دست ها

بذر را در دشت بایر می کارند

آیا هیچکس نمی بیند ؛

در آستان مفرح روز

جزنای شب زدگی نمایان نیست ؟....

ترانه ها از فرقت نور است

وپرندگان ، آسیمه از هجرت

حروف و کلمات

قوطی کنسروهای خالی اند

باخراشِ دالانِ جوبِ ذهنِ ما

آتش فشان بی شعله و حرارت

ما دل خوش می کنیم .... چه بی هوده

با واژه و ....میعاد...



باید حس کرد زوال ابدی را

باتخت و تاج و ، با گنبد و مرقد

گرگ ها می درند یکدیگر را

بی هوده ، در هوایِ پاکِ خاک

ضمیر

طرفه ی فریب است

با طعمه های لذیذِ طعم دار

وهوش و خرد ، پیش زمینه ی ادراک

سلام
بانوی معظم وگرامی
خانم حسین زاده(کوهواره)
باتشکر از راهنمایی شما که گاهاً ضعف های شعرم را توسط شما برطرف کرده ام .
واما
المجازُ قنطره الحقیقت
به گفته صائب
دلیل عشق های حقیقی ست عشق های مجاز
به آفتاب رسد شبنم از نظاره ی گل
بلی ، پل رسیدن به عشق حقیقی ، عشق مجاز است . بسیاری از صاحب نظران دراین باره نظرهای خلاف ارائه کرده اند ، ولی ، زمانی که عشق مجازی راهِ خودشناسی انسان باشد ، بدون لغزیدن به سراب خودشیفتگی وخودکامگی ، این راه است که فرد را به عشق حقیقی و جمال معبود حقیقی می رساند . که این تحول در اغلب شاعران رخ داده است . عشق مجازی والاتربن وبرترین وشاید بتوان گفت تنها شاخه ای ست که می توان ، بدون انحراف وهرگونه لغزشی ، ودچار خودشیفتگی نگردیدن در آن به ارتقاء معنوی دست یافت .که این فعلی تجربی وشهودی ست...
اگر سهراب سپهری می گوید
شاعران وارثان خرد و روشنی اند ... این روشنی وخرد فقط مختص شاعران هم نیست چون دیگران هم به این درجه رسیده اند که بحث مفصلی ست ودراین فرصت اندک ومقال کوتاه ، جای پرداختن بیشتر به آن نیست...