مغبون

 بودی تو در کنارم اگر، گم نمی شدم
محتاج مهر و ماهِ ترحُم، نمی شدم
در بیکرانِ عالمِ جهل و جمود خود
سرگشته در سرابِ توهّم نمی شدم
از جویبار ناز تو، سیراب می شدم
مجذوب هر، نگاه و تبسّم نمی شدم
با تیغ دشمنان نهان در کلاه دوست
زخمی، برای بار هزارم نمی شدم
دستم اگر، به باده مهرت رسیده بود
مجروح راهِ میکده و خُم، نمی شدم
روشن اگر، نشانهٔ مقصود می زدی
هرگز، به راهِ سوءِ تفاهم، نمی شدم
من آدمم، که کاش، نبودم ز این نژاد
تا بی قرار و خوارِ تخاصم نمی شدم
پایم، به روی عرشۀ غفلت نمی رسید
خُرد و خمیر موج و تلاطم نمی شدم
شاید اگر ز جنسِ مَلَک خلق می شدم
مغبونِ خبطِ خوردن گندم، نمی شدم