عهد شکن

حیف در چشمِ تو، آن مِهر و صفا نیست که نیست
ذرّه‌ای در دلِ سنگِ تو، وفا نیست که نیست

تو همان باغِ پُر از عطرِ بهاران بودی
چه شد ای گُل که نشان از تو بجا نیست که نیست؟

یک زمان کعبه‌ی جان بودی و الان افسوس
سویِ من، آن نگهِ قبله‌نما، نیست که نیست

به چه قیمت، دلِ من را به کسی بخشیدی
که در او جز دغل و رنگ و ریا، نیست که نیست؟

تاکه او صافِ تو را ثبت کند در دفتر
هیچکس مثلِ منِ نغمه‌سرا، نیست که نیست

گِله مندم ز تو، ای "آتشِ" خورشید صفت
که چرا گرمیِ تو، جانبِ ما نیست که نیست

ای قسم خورده‌ی پابند به پیمان در عشق
مثلِ تو، عهد شکن‌تر، بخدا نیست که نیست