لطف خدا

یاوری بود، که هم صحبت ما بود که رفت
خوب و محبوب ،پر از عشق و عطا بود که رفت

در کنارش ،که چه خوش بودم و شاداب ولی
سایه اش بر سر ما ،مهر گشا بود که رفت

به جمالش که دل ما ،همگی روشن بود
از همه رنگ و ریا ، سخت جدا بود که رفت

راه و رسمش که چون آزادگی و درس ادب
مهربان، گوهر نایاب ِصفا بود که رفت

خنده اش باغ پر از غنچه گل ، شادی بخش
کار او در همه احوال ،به جا بود که رفت

حیف قدرش که ندانستم و آن مرغ سحر
پر کشید از بر ما، بحر سخا بود که رفت

درد و رنجی که به جان داشت، نبود آگه کس
با همه درد برایم چو دوا بود که رفت

افتخاری به سر ماست که در صبح و سحر
بر لبش زمزمه ی حمد و ثنا بود که رفت

می کشد درد غمش ،تا که جهان هست، "سهیل"
پدر آن رحمت حق، لطف خدا بود که رفت*