شوقِ پرواز

ای که در ساغرِ احساس، هویدا بودی
ماه و خورشیدِ دلم بودی و پیدا بودی

تا غمِ تشنگی از ساحلِ خشکم ببری
جلوه‌ی موج، در آیینه‌ی دریا بودی

تا رسیدن به تماشای غزل، همواره
شوقِ پرواز برایِ منِ شیدا بودی

مثلِ من تا که به داغِ تو کسی پَی نبَرَد
چون گُلِ کاسه‌شکن، ساکنِ صحرا بودی

سالها منتظرِ دیدنِ رویت بودم
غافل از این که تو همراهِ دلِ ما بودی

آشناتر ز تو در دهکده‌ی خاطره نیست
تو همان خوب‌ترین باغِ شکوفا بودی