تنهایی

به تاریخ و ساعت سرودن شعر اعتقادی ندارم.. چون وقتی چیزی می‌نویسم بعدش رهاش می‌کنم و گه‌گداری بهش سر می‌زنم و کلمه یا سطری بهش اضاف یا کم می‌کنم.. تهش که به نتیجه مطلوبی می‌رسم با خودم میگم این کجا و اونی که اول نوشتم کجا‌‌..

گاهی تراوش احساس‌ مثل تن عریان می‌مونه که باید بهش لباس ویرایش پوشوند..

ابتدای دلنوشته‌تون جذاب بود و راغب شدم تا انتها بخونم ولی متاسفانه از یه دلنوشته خوب به یه نوشته متوسط رو به پایین سوق پیدا کرد و همه اینا بخاطر اینه که این سطح شمارو راضی کرده.. باید نوشته‌هامونو چندین‌بار بالا و پایین کنیم هی بشوریم و آویزون کنیم و به این سادگیا ازش راضی نباشیم..
یه توصیه شاهزاده‌ای.. که از استادان خوبم در ناب یاد گرفتم..
در قید و بند تاریخ نوشته‌تون نباشید و بذارید ازش روزها و حتی ماه‌ها بگذره.. محتوا و ساختار اثر مهمتر از تاریخ اثره..

حالا الان می‌گید چه گیری داده به تاریخ..😅
منظورم اینه که خلاصه رهاش کنید و این مشکل خیلی‌هاست که با ویرایش آبشون توی یه جوی نمیره..
البته دیدم شاعران توانمندی که تاریخ ارسال نوشته‌شون مثلاً برای همون روزه ولی آنقدر چیره‌دست هستند که یه شعر بی‌عیب و نقص تحویل بِدَن.. اما به شخصه باید نوشته هامو رها کنم..

وااای چَنی حرف زدم..🙈
آخه احساس نوشته‌تون نمایان بود و حیفم اومد با چاشنی دانش ویرایش طعم‌دار نشه..🙈
جسارت منو که جز صداقت چیزی توش نبود به بزرگواری خودتون ببخشید
درود بر شما
روز پر خیر و برکتی داشته باشید..