گرداب دلتنگی

به سوی آسمانِ آرزوهایم سفر کردم
به پیشم هفت خانی از بلا بود و خطر کردم

حباب آسا اگر لرزیدم از دریای غم، امّا
شبیهِ موج، از گردابِ دلتنگی گذر کردم

چه میترسانی‌ام از دوزخ و از رنجِ پایانی
که من عمریست با رنج و عذابِ عشق، سرکردم

شبیهِ باغبانِ خسته‌ی هر باغِ پاییزی
به جای کامیابی‌ها تلاشی بی‌ثمر کردم

اگر در حالِ بیداری نشد دیدارِ تو حاصل
ولی درخواب، بهرِ دیدنت عزمی دگر کردم

تو شاهی محتشم، من کمترین درویشِ درگاهت
ببخشایم اگر احساسِ خود را مختصر کردم

من و شب زنده داری‌ها، خوشا بربخت و اقبالم
چه شب ها را که با مهتابِ رخسارت، سَحَر کردم