جهان سرآغاز دیدن

بَر بامِ خانه نشستم شَبانگاهْ جهان چیست
لطف بیامَد شهودَش بی حَدس و گُمانَش
فکر چو مَشعل بِیَفروخت عرصه ی خود را
تحول زِ چوبیْ پَدیدار شُد انبوه دِرَختان
آسمان به نکویی خوشه بِراند زَمین سِطر
نقطه ی دیدار هر جا بَرجاست بِهِشت
ز خُرَمیِ اطراف چون چشم به نور است
یک نقطه نهْ همه جا چون روز است
گرچه زمستان به سردی امر و نهی کند
هست فُصولی ز بابِ خویش خبر کند
چو پرنده آید خو به آشیان نِشَستَنی
سراغِ عشق بیافریند هر جا پرنده ای
بشارت دهد هر جا بندگی برای اوست
هر چه میخواهَد این بَشَر برای اوست 
جمع شد عَداوَتی زِ همبستگی به عالَمی
به کاستی عُدولِ عشق قُدرَت شِنیدَنی
غنیمت به غَم سِپُرد‌ چراغِ همه هستی
خاموش چرا!هُضیان چرا!گر تو خوبی
مدد از عشق سوقِ خدا شوقِ خُداست
قاصِدِ آنم که کماکان باز خواست بهشت