قُربانی

قُربانِ زُلفِ پَریشانِ تو بَر آن جان نهادم
گَر هَر چه زیباستْ مَن از خویش نهادم
قُربانی شَوَد از عشق هَر چه جهان است
عیب چه باشد که جانانه رِسَم جهان را
به رَقص سیلیِ مُحکم بِنَهم رنگِ خون را
از چِهرِه بِیُفتَن به غَلتیدنِ خون فدا را
هَرگِزْ بَر اوج نَبَرَم شوقِ کسی را تو خواهَم
فَتح تویی اِی مُنعَطِف از مَن!هَر اوج تویی
لَشکرِ فاتِح شُده ای دَر قلبْ پایتختِ دِلَم
هَر سو نِشان می‌ شَوَد از شعر اینگونه جانَم
پِدَرَت حافِظِ شیراز چو سَعدی به مَن آموخته
که پا نَکِش از عشقْ تا ثَمر شَوَد این عشق
بَر حُسنِ نِگاهَم بِگویَشْ عشقْ زادِه زِ مَن شُد
بَر این پا قَدَمِ نیک بِکوبَم آن دَر زِ شُما را
هَر که نَدارَد مُلکِ شُما را چِنین نیز مُلکِ شُما را
صَلاح چِنین است بِگُشائیم مُلکِ جهان را
به تَکاپویِ خدا هَر خَلق مَنزِلگَهِ یار است
چه سَدّی بِشَوَد ساختْ رویِ معشوقِ خُدا را