پاییز

چو پاییزم و من از غصه لبربزم   گرفته بغض گلویم را.   نفس در سینه آرام نیست.   درونم ابری ابریست.    تو گویی در دام غوغاست.  هراس در چهره ام پیداست.   چو پاییزم هوای گریه دارم من.  برای این دل شیدا  سر شوریده دارم من.   چو پاییزم تنم زرد و دلم مرده. غم دوری و تنهایی دلم را سخت آزرده.   چو پاییزم  به امید بهارانم.  که آید از ره و دارو شود شاید به درمانم