باز آ خواهر

درود
کلکتان نویساتر.
*
چند نکته:
1) گمان نمیکنم که صفت پژمرده برای سرا (خانه) مناسب باشد امّا اگر منظور از آن، باشندگانِ آن سرای مورد نظر باشد، میتوان مجاز شمرد. پژمردن یا پژمریدن برای هرچه که نشان زندگی و شادابی و تازگی در آن است، میتواند مناسب باشد؛ مانند: باغ و برگ و گل و غنچه و کشت و کشتزار و دار و جنگل، یعنی کلاً روییدنیها، آدم و دیگر جانوران و جان و خاطر و روح و تن و رخسار و جز آن.

2) زانوی غم را «بر» بغل نمیگیرند، ’در بغل‘ درست است.

3) پدراندر: میان پدر و اندر نباید فاصله باشد؛ مانند: ناپدری.

4) خانه‌مان درست‌تر است از خانه مان یا «خانه_مان».

5) « شوهرانش را هوای مرده‌ریگ و گنج بر سر بود.»؛
در اینجا ’در سر‘ درست است نه «بر سر». زیرا آن «هوا» (= میل و هوس و آرزو) در (= اندر، میان) سر می‌گنجد نه روی سر یا بالای سر و یا کنار سر. معنی مناسب دیگری هم از «بر» در اینجا برنمی‌آید. گاهی «بر» بمعنی «به» و «در = اندر» هم بکار میرود امّا در اینجا همان ’در‘ مناسب‌تر بنظر میرسد.

بسنجید:
الف) بر سر:
چون جاده تا به راه رضا سر نهاده‌ایم
موج گل است بر سر ما جوش نقش پا. (بیدل).

بیدل از اندیشهٔ اوهام باطل سوختم
بر سر داغم فشان خاکستر منصور را. (بیدل).

ب) در سر:
در حباب و موج این دریا تفاوت بیش نیست
اندکی باد است در سر صاحبِ اورنگ را. (بیدل).

صبح است و دارد آن گل در سر هوای نرگس
از چشم ما بریزید آبی به پای نرگس. (بیدل).

مغز شد در سر پُرشور من از سودا خشک
باده چون آب گهر گشت درین مینا خشک. (بیدل).

6) ندیده‌ام که تاراندن و تارانیدن را برای اعضا (دست، پا) بکار برند؛ با این حال خودتان تحقیق کنید که به یقین برسید.

بدرود