فراق تو

مدت هاست که اشک امانم را برده و چشمان دوستی خاله خرسه را الگو گرفته اند؛به گمان آنها اشک چون بارانی بر گل پژمرده و موجب شادابی آن است غافل از اینکه این اشک مایه نابودی من است،مگر به زخم گل پژمرده می‌شود نمک زد؟
این تحفه در سینه قلب است یا شوره زار؟فراق تو از آن کویر بی آب و علفی ساخته که هیچ رهگذری پای در آن نمیگذارد و بعد از تو سال هاست که آشیانه ات در آن متروکه شده.
خبری از خنده هایت نیست و جهان را رها کرده ای به امید آنکه در بهشت به نان و نوایی برسی!بهشت خبری نیست،سعادت تو تنها در آغوش من معنا می‌گرفت....