من ، تو، ما

«شعر نیمایی هم قاعده و قانون دارد»
با سلام به اهالی شعر به ویژه شاعر این شعر خانم زمانی! که از ابتدا به خاطر گزندگی نقد از ایشان عذر‌خواهی می‌کنم.
باید عرض کنم که: شعر نیمایی هم بر قاعده است.نیما از اول کلاسیک سرا بود؛ و بعدها با تقلید از شعر اروپا با تغییری در ساختار شعر طرحی نو در انداخت. تغییر در تعداد افاعیل مصراعها و نیز نامشخص بودن جایگاه‌های قافیه در شعر از تغییرات ساختاری او بود.اما هرگز وزن شعر را رد نکرد و در کتاب « حرفهای همسایه» می‌گوید:« وزن شعر مانند استخوانبندی برای انسان است» و قافیه را برای شعر ضروری می‌دانست و می‌گفت: «قافیه در شعر زنگ مطلب است »
بنابراین نمی توان هر جا و به هر قیمتی هم قافیه آورد و آوردن قافیه هم تخصص می‌خواهد و باید در پایان مطلب باشد.
این شعر به نثر بیشتر شباهت دارد . به عبارت دیگر نیما هرچه در ساختار شعر رشته است ؛ در اینجا پنبه شده. شاعر در انتخاب واژه‌ها و مصراعها تخصصی کسب کند که به شعر زیبایی و طراوت ببخشد؛ و طعمی از تخیل و عناصر شعر در آن باشد؛ که برای مخاطب خاص باشد و حسی در او برانگیزد؛ که باعث انبساط خاطر شود. مانند شعر زمستان اخوان
«مسیحای جوانمرد من ای ترسای پیر پیرهن چرکین
هوا بس ناجوانمردانه سرد است
آی
دمت گرم و سرت خوش باد!
سلامم را تو پاسخ گوی
در بگشای»
که (آی،بگشای) قافیه هستند.و خواندنش انبساط خاطر در من مخاطب ایجاد می‌کند. و موی بر تن سیخ می‌کند و رکنهای مفاعیلن اگر چه کم و زیاد می‌شوند اما هرگز از آن عدول نمی‌کند.
بنابر این باید با علم و آگاهی دست به نقش آفرینی زد در این شعر هیچ قافیه‌ای وجود ندارد وزن شعر هم رعایت نشده است یعنی نمی توان گفت چه وزنی دارد.بلکه یک متن ادبی خوب است که قطعه قطعه شده است .
با عرض پوزش بسیار از شاعر گرامی خانم زمانی
علیرضا حکیم/ مورخه دوم ماه مهر/ سال چهارصد و دو