درخششِ خدای بربالینم

دلم برایِ دوییدن هایِ بدون مکث تنگ شده
برای خوراکی هایِ ممنوعه ایی که مراشادوسرخوش میکردتنگ شده
دلم برایِ خیالی آرام ولبریزشدن ازذوقی گران تنگ شده
دلم برایِ گرمایِ خورشیدبرپوستِ جانداروشفافم تنگ شده
دلم برایِ لواشک هایِ تُرش ومزه دارومَلسِ بی بی جانم تنگ شده
برایِ بی دردبودن وزخمی نشدن هایِ درونم تنگ شده
میخواهم بلندبلندحرف بزنم تاحنجره ام زخم شودازواژه ها
وبالابیاورم تمامِ غم هایِ آبستن شده ازدردهایم را
اینباربرغم سیلی خواهم زدودراشک هایِ مظلوم وبی دفاعم غرق خواهم کرددردِتنهایی را
به عیادتِ روحم خواهم رفت وبوسه برزخم هایِ به بالین نشسته ام خواهم زد
اینبارخدارابه محفلم دعوت خواهم کرد
دخیل خواهم بست خودرانیمه جانیم رادردهایِ تعریف نشده وناله هایِ بی صدایم را
همینقدرساده همینقدربی دفاع ازاومیخواهم نادیده بگیردهرچه درداست را....