اَمان بده

پشت ِ فرمون تو حواست به جاده 
من از آینه حواســــم پرت ِ تو بوده 
من تظاهر میکنم ( کتاب می خوانم )
ولی در اَصل خط به خط از پایه تو را می خوانم 
سر ِ حرف را خودت بـــاز کن 
مثلا" بگو : چقــــدر به تو می آید این عینک مطالعه 
و من با لبخند وُ دست ِ لرزان 
کتابم را وَرَق بزنم بروَم صفحه ی ِ بعدی 
تازه تمام که می شود 
می رَوَم سراغ ِ تو در کتاب ِ شعر و جلد های ِ بعدی ...
و اگر اشگ بگذارَد
نقشه اَم می گیرَد
اینکه   خودم را به خواب بزَنم , رو اَنداز بیاری
بگم تشنه اَم , آب بیاری 
فیلم ِ عاشقانه ببینیم 
سر به روی شانه اَم بذاری
آی...حَواسی که همیشه پَرت ِ تو بوده 
               اَمان بده 
من نیاز دارَم به خوردن و خوابیدن 
به زندگی کردن 
به اینکه کمی هم به خودم فکر کنم 
راستی !
من به دَر ِ خانه ی ِ جادوگر ِ پیری که از قضا خواب بوده 
هم سنگ زَدَم
و نیاز دارَم  به بوسیدن
تَصَدٌُقت ، برای ِ شکست ِ این طلسم
هر چه بی هوا تَر ببوسی ، بیشتر میگیرد