ناخلف

شمع جان را ، در مسیرت سوختیم

                         راه نابینا ، معین ، افروختیم!
آب شد تن ، استخوانها شعله‌ور
                         در میان آب و آتش سوختیم
در خرد ، دامن که زد ، غم آفرید
                        دشمن خود را شکار آموختیم
مهر غم ، کم کم درون دل نشست
                         شعله‌های فتنه می‌اندوختیم
با کمان زندگی ، پیکان عمر
                       کودکی‌ها را به پیری دوختیم
سوختن آموختیم از زندگی
                 خویشتن ، این فتنه می‌افروختیم

گندمی سود پدر شد ، دست کم

                     ناخلف بودیم به جو نفروختیم
مرغ شب ، ققنوس پیر شعر شد
                    لاجرم در شعر و آتش سوختیم