امشبی را با دلم سر کن نگارا جانِ من
عجز و سوز و خواهشم را بین خدارا جانِ من
سینه ام با زخم هجران پاره پاره گشته است
ای رفو گر شرحه شرحه دوز ما را جانِ من
هر شب از داغِ فراقت خواب دارم من مگر
باده از میخانه آور غم گسارا جانِ من
شیشه ای نازک دلم من، با دلم بازی مکن
لخت لختی عاشقت را کن مدارا جانِ من
قطره قطره اشک از رخسار دارد میرود
هم چو شمعم! دل نسوزان آشکارا جانِ من
شمعِ رقصان! با غضب هر دم مزن پروانه را
هم زبانم! کن مدارا آشنارا جانِ من
بی قرارم میفشارم سینهی افشرده ام
حال این افشرده جان را دِه شفا را جانِ من
میرود فصلِ بهاران، عمرِ من هم میرود
غم نباشد تو بیا تازه بهارا جانِ من
رهروانی در رَهند و غم گساران پشتِ در
خیره ام به در، تو آور این دوا را جانِ من
دردِ عشقی به دَرونِ استخوان پیچیده است
یک جهان شو سمعِ دردِ بینوا را جانِ من
پاک بازان، گل عذاران، راد مردان در غمند
از سفر برگرد، کن خَتمِ عذا را جانِ من
من سراپا عشق هستم ای بهارِ دلکشان
بنگر این نقش به خون شسته رضا را جانِ من
هم نفس با نارفیقان، هم قدم با دشمنان
لااقل با نارفیقان کن وفا را جانِ من
ظالمان در پیچ و تاب زندگی جان میدهند
رو به پایان بخش این جور و جفا را جانِ من
میگریسم هر شبی دریا به دریا تا سحر
خوش سَرِ سبزت، بمان یارا کنارا جانِ من
بشنو «عرفان» کاروانِ مرگ می آید، لااقل
عالمی دیگر نظر افکن نگارا جانِ من
سیدعرفان_جوکارجمالی