باغ

چهچه‌ی چلچله ، سمفونی فاخته
                    در چمن و صحن باغ ، غلغله انداخته
مست و غزلخوان تذرو، از خم گیسوی سرو
                   بهر سمن سایبان ، در چمن افراخته
بر سر رَز عندلیب ، زد به سپیده نهیب
                   باز به سر مستی و هلهله پرداخته
سوسن آشفته مو ، از خَم گیسوی رو
                   از نگه و خواهشِ ، سِهره نهان ساخته
نرگس مست آنقدر ، می ‌زده کز بیخودی
                   زلف بدست صبا ، داده و نشناخته
ابر پریشانِ مست ، بغض صدایش شکست
                   هق هق او در چمن ، ولوله انداخته
آه دگر از بهار ، باز بر آید دمار
                   چون به خزان در قمار ، نرد پسین باخته
باد صبا در سحر ، آمد و داد این خبر
                   تا در پرچین باغ ، اسب خزان تاخته
هیچ معین، دور نیست، تا که چنان مرغ شب
                   آه و فغانش کِشَد ، سر به فلک فاخته