من به چشم خود دیدم...

مداد زندگی را 
با تیزی دندان عقل جویدم
نالید!!!
کمرش بد خم شد
و من به چشم خود دیدم؛
پنجره فرو ریخت به پای سیل...
روزنامه ی از سکه افتاده ی دیروز
هلهله کنان پرچم ایثار علم کرد؛
برای نفس کشیدن شمع تا لحظه ی طلوع خورشید
درست زمانیکه شمع  برای سجده ی شکر؛ کمر می تراشید
در رقابتی تنگاتنگ؛
واژه ها با تنی لرزان
زیر تازیانه ی بی رحم زمان
کاغذ نمور را به مقصد خودکار امروز ترک گفت 
تا با جلوه ای نو
از دکه به آسمان؛
 دهن کجی کند!!!