محال

با سلام خدمت استاد احمدی زاده و دیگر دوستان شعر ناب
ابتدا یک تشکر ویژه دارم از دوستانی که احوال پرسم بودند و مخصوص آقای سید هادی محمدی عزیز
چقدر خوب می شود وقتی همه چیز باب میلِ آدمی پیش می رود و این خود شاید(تا آنجا به حکم سرورانم خدشه ای وارد نشود) می توانست دلیلی برای تغییرات گسترده باشد.به نظر می رسد موضوعات که شکل کلیت به خود می گیرند غیر قابل تغییر بوده و فقط در پرداخت مفهومی دچار تغییر می شوند.این دست موضوعات مانند عشق،طبیعت،کمال،نوع دوستی و ... .با این حال بعضی وقتها فراموش می کنی وقتی اشکهایم همه چیز ترا می بخشند.این دقیقا مثال کسیست که در کشاکش دم و بازدم ها راحت و آسوده در برابرت ایستاده باشد یا شعرترش قرین آرامش ایستادن در نفس بند من.شاید اگر بخواهم دنیای وسیع تری به این پرداخت داشته باشم گاهی تهدید آمیز روی سرم!خوب...حالا چه می شود؟آیا برای آنکس که ایستاده در برابرت امیدوار کننده نیست که جرقه امید و ترس را دل کاشته باشد؟ترس از یاس و فریب؟بنظر می رسد این دوراهی ظالمانه است یا مخلص تر اینکه ستمگرانه لبخندرا در کشمکش دلم می اندازی.حال فکر می کنید ماحصل این ستم چیست؟بعضی وقتها تصور اینکه یک قدم جلوتر برای ما چیست،یا پیش بینی آینده انجام کاری واقعا سخت و طاقت فرساست.چرا که با بیشمار اما و اگر همراه خواهد بود.با بیشمار فرض اولیه.کار شاعر اما همین است.بخوان هرآنچه را در آینده ی یک کار می بینی برای مخاطب آگاه.برای مخاطب مطالبه گر.برای مخاطب ایرانی که به طول تاریخ شاعر و شعر به خود دیده است و پخته این کار شده است.شاعر بودن کار بزرگیست و برای همین است که شاعر بعدش را می خواند که چه می شود: گاهی در روح خود مرا تباه می کنی!شاعر می پندارد این نتیجه برای مخاطب با همه ی شرایط بالا کافی نیست...یا شاید می پندارد این تمام نتیجه نیست و یا هزاران شاید دیگر که درفکرم میخ می شوی و چند بار چکش بر سر...(دوست دارم اینجا یک مکثی کنیم که کدام سر...ما راجع به دل صحبت کردیم.راجع به عشق و یاس.اما سر اینجا چه می کند؟به نظر می رسد شاعر احساسش اینست مخاطب فکر کرده است به نوعی به عمق معنا راه پیدا کرده است.در صورتیکه اینگونه نیست.مگر می شود به این راحتی؟آنوقت حلاوت چشیدن یک شعر خوب را از مخاطب سلب کرده است.آری که کدام سر؟تشبیهش به آفتاب از داغی خوب پیش نرفتن اوضاع برای قهرمان شعر،چقدر زیباست و زیباتر برای چکش و آفتاب است که چه چکشی باید بر پیکره ی آفتاب ضربه بزند...این دوگانگی تشبیه آفتاب برای یک چیز(سر)و شاید سه گانگی و سومی اینکه آفتاب بالا و سر بالا و ...یک حلاوتیست که شاعر به مخاطب می چشاند و بااین حال ارتباط سر و دل را جاخالی برای مخاطب که کشفش کند.)این رنج چه ها که نمی کند...رنج کوهنوردی و بی رمق بالای قله رسیدن و سپس پر امید و قوی بازگشتن بدون اینکه از بعد جسمی تقویت شده باشی مثال خوبیست برای وقتی که شاعر بیان می دارد شبیه خواستن در رنج ابراز می شوی .. گاهی محدود می شوم دورا دور تانزدیک این محال...گاهی باحقارت لگد در اندیشه من می زنی.این آفتاب چه می کند ...تزویر آفتاب آنجاست که استادم اخوان می فرمود فریبت می‌دهد، بر آسمان این سرخیِ بعد از سحرگه نیست/حریفا! گوشِ سرمابرده است این، یادگار سیلیِ سردِ زمستان است.پس این است که شبیه آفتاب همسایه کسی از روی تزویر/محال را دربغلش می لرزاند .حال تصور کن چه ناز است تصویر اینکه کسی پشت نور پنها شود...آیا هوشمندانه نیست وقتی ما نمی توانیم مستقیم به آفتاب نگاه کنیم؟تا ابدو برای همیشه نخواهیم توانست کسی را که پشت آفتاب پنهان شده پیدا کنیم.عمق معنا وقتی جاذبه اش دوچندان می شود که پشت آفتاب بتوانی زمستان را در آغوش که دیگر سرشار از گرمای عاریتی است(گرمایی که آغوش محبت نیست)بتوانی زمستان را را درآن بلرزانی درست شبیه تصویری که حسین پناهی ترسیم کرده بود : تو سینه ام قلبم داره یخ می زنه اون وقتش توی سرم , كوره روشن كردند...ولی با یک کهکشان فاصله در پرداخت مفهوم هم با اخوان هم با پناهی.اینست معجزه پرداخت که نمی گذارد هیچ وقت مفاهیم کهنه شوند.: شبیه آفتاب همسایه کسی از روی تزویر/محال را دربغلش می لرزاند /روشن تر و هوشمندانه ،پشت تزویر پنهان می شوی
.
.
.
پیدا کردن فرصت برای خطی نوشتن از مفاهیم شعری سنگین به خدا برایم سخت است ولی بعضی وقتها دوست دارم پیرامون شعری کشقی داشته باشم که برای مخاطب آگاه امروز،جاذبه ای داشته باشد که اینگونه ماهم اندک پاسخی برای دینی که شعر گردنمان دارد داشته باشیم.

با پوزش از عدم ادامه اثر و با پیروزی و سربلندی برای شاعر و مخاطب.

با سپاسمندی