افسانه شیاطین

شعر زیبایی بود جناب اکرمی

نیست طاقت در کسی اینگونه شمشیر آختن
این چنین اسب ستم بر پیر و کودک تاختن


موفق باشید .

درود جناب اکرمی گرامی
زیبا بود 👏👏🌺🌺
تفاوتهایی دستوری و مفهومی مابین است و هست وجود دارد که همان تفاوتها باعث میشود " هست" شما در بیت آخر نیاز به ویرایش داشته باشد.
و " به ترس" هم چندان خوش نمی‌نشیند مثلا اگر به چنگ بود کمی از نظر مفهومی روانتر بود
بر فرض مثال صرفا مثال🙏
گله‌ای بودیم از میشان به چنگ ِ گرگ ِ دهر
در پناه امن چوپانی که شد قصاب شهر
و شما با سلیقه خودتان میتوانید بیت آخر را کمی چکش‌کاری کنید🙏

درود بزرگوار
اجتماعی بسیار زیبا و با شکوه بود
مزین به نقد نافذ استاد بانو عجم گرامی

درودتان شاعر ارجمند استاد خسرو گرامی👏

شعری زیبا و دلنشین،با نگاهی عمیق و گیرا،درودها،لذت بردم،قلمتان نویسا بر تارک خوش نقش شعر🌾🌲🌼🍀🥀🪴🪴🌟🍃🌻🙏🔥💮🌺🌿🌿💫🌹🌷🍂💐🌸👏👏👏👏🧿🧿🤞🤞🤞🌛🌛🏜️✨✨

درودبرشما محمد جان عزیزم بسیار زیبا و جذاب و عالی بود لذت بردم احسن برشما پرمفهوم بود احسنت برشما لذت بردم احسن برشما پرمفهوم خیلی دوستتتتتتتتتتتتتتتدارم عزیزدلم 💐💐🌹🌹🌹🌹🌹🌹💐💐
❤️❤️❤️❤️🪷🪷🪷🪷🪷
🌹🌹🌹🌹🌹💐💐💐
🪻🪻🪻🌼🌼🌼🌸
🌺🌺🌺🌺🌺🌷
🍀☘️🌱🌹💐
🌿🌿🌿🍁
🪴🪴🪴
🏵🏵
💟

درود بر جناب اکرمی بزرگوار
بسیار عالی وزیبا
خدا قوت

درودتان جناب اکرمی گرامی
بسیار زیبا بود

سام ! کرتیم آق محمد جاهلی گفتم تا با عکس پروفایلت جور دربیادجناب اکرمی
انشاله که ازشوخیم رنجیده خاطر نباشید
شعرت هم که عالی و در خشان سرودی
سرافراز سلامت باشید

تقدیم با مهر و احترام

درود بر شما بزرگوار

درود بر شما استاد اکرمی بزرگوار
زیبا سرودید و بر دل نشست
تنها یک مورد
در مصرع «کو کسی کو دیده باشد اینچنین عفریته را» آوردن دوبار واژۀ « کو » حشو است و به نظر می‌رسد که در تلۀ وزن گیر افتادید
جسترتم را ببخشید

درودزیبا بود سپاس

باسلام فراوان
بردل نشست
مستفیض شدم
مانا باشید
استادبزرگوار

نه اینکه زبان کهنه در سرودن عیب باشد
ولی عیب انجاست که شاعری زبان شعرش
ابتدای راه باشد

سرایش در بزم کلمات کهن پارسی اگر مسلط بر شعر و شاعری باشیم و دایره واژگانمان بسیط باشد کار های زیبایی خلق می نماییم و میدانیم با جورچین کلمات وزین پارسی چه بسازیم

جالب تر آنکه بر خلاف بعضی شعرا که خیلی دنبال یک دستی زبان شعر هستند بنده معتقدم هنر آن است کلمات در زمان دائم تداعی خلاقانه داشته باشد تا آنگونه شعر را معرف یک دوره ی هزار و اندی ساله کند که گویی شاعری چهار هزار ساله شعر سروده

درود بر شما

درود جناب اکرمی
بسیار زیبا بود
لذت بردم

درود و بسیار زیبا

درود بر شما جناب اکرمی گرامی
بسیار زیبا بود
پاینده باشید

درود بیکران
زیبا و حقیقت محض👌🌺

🌸🌸🌸🌷🌷🌷

🌺🌺🌺🌺
🌼🌼🌼
🏵🏵
💐

درود زیبا بود

درود جناب اکرمی
طنز تلخی در شعرت نهفته است

شاد و بر قرار باشید

درود جناب اکرمی گرامی
روزنه های هوشمندی از شرایط اجتماعی
و جبر حاکم بر آن را سعی کردید به نمایش بگذارید
شادمان باشید

درود بر شما جناب اکرمی
زیبا بود و صفحه ی پر باری
پایدار و موفق باشید

سلام و درودها
زیبا بود
ان شاءالله همیشه موفق
و سلامت باشید

درود بر شما

درودشاعرگرامی وتوانا زیباست درپناه حق باشی

نسخه بدون ویرایش:
در گمانم بود دیوان به ظاهر آدمی
جایگه در وهم دارند و خیالی عالمی

کی تواند این چنین دیوی به دنیا آمدن؟
در کجا سفاک خویی را چنین سر برزدن؟

کو کسی کو دیده باشد اینچنین عفریته را
این شیاطین زاده ی وهمند بی چون و چرا

نیست طاقت در کسی اینگونه شمشیر آختن
این چنین اسب ستم بر پیر و کودک تاختن

لیک میبینم به چشمانم جهان وارونه است
آنکه بر امید او بودیم خود اینگونه است

گلّه ای هستیم از میشان، به ترس از گرگ پست
در پناه امن چوپانی که خود قصاب هست

جالب

درود بر شما و قلم نابتون
بسیار عالی سرودید

درود جناب خسرو بزرگوار
بسیار زیبا عالی 🌹👏

🌹╬♥¸¸.•*´•.🌹.•`*•.¸🌹╬♥╬ ¸¸.•*´•.🌹.•`*•.¸
🌹╬♥¸¸.•*´•.🌹.•`*•.¸🌹╬♥╬ ¸¸.•*´•.🌹.•`*•.¸
🌹╬♥¸¸.•*´•.🌹.•`*•.¸🌹╬♥╬ ¸¸.•*´•.🌹.•`*•.¸
🌹╬♥¸¸.•*´•.🌹.•`*•.¸🌹╬♥╬ ¸¸.•*´•.🌹.•`*•.¸
🌹╬♥¸¸.•*´•.🌹.•`*•.¸🌹╬♥╬ ¸¸.•*´•.🌹.•`*•.¸
🌹╬♥¸¸.•*´•.🌹.•`*•.¸🌹╬♥╬ ¸¸.•*´•.🌹.•`*•.¸
🌹╬♥¸¸.•*´•.🌹.•`*•.¸🌹╬♥╬ ¸¸.•*´•.🌹.•`*•.¸

چه ویرایش خوبی
قدرتمند سرودین جناب اکرمی
زنده باشید

نیست طاقت در کسی اینگونه شمشیر آختن
این چنین اسب ستم بر پیر و کودک تاختن

درود بر خسرو خوبان

بسیار زیبا و پر معنی بود 👏👏👏👏👏

عااااآاالیـــــــــــــــي_و_بســـــــــــــــــیااااآااار_زیــــــباااا_🍥🍃🍥🍃🍥👌👏👌🌹🌺🌹🌺🌹🌺

درود
دربارۀ واژۀ «دیو» بیشتر بدانیم:
«واژۀ دیـو در فارسی باستان daiva: دیو (الوهیت ناحق)؛ در اوستا daêva؛ در سانسکریت devá: خدا؛ لاتین dîvos, deus، هندو اروپایی آغازین diuo بوده است. (← فارسی باستان، رولاند. ج. کنت 610).
استاد جلالی نائینی نوشته‌اند:
«کلمۀ دیو که در زبان سنسکریت تلفظ آن ’دوا Deva‘ و تلفظ اوستایی آن ’دَاِیو Daeva‘ و فرس قدیم ’دیوه Daiva‘ می‌باشد، در بیدها (وداها) بمعنی خداست ولی در ایران قدیم آنرا موجودی شریر و بدخواه و دشمن آدمی میدانستند و شاید یکی از دلایل و جهات جدایی دو قوم آریایی ایران و هند همین اختلاف مذهبی بوده است که یکی دیو را شریر و دیگر آنرا خدا و موجود آسمانی و نورا میدانسته است." (← برگزیدۀ ریگ ودا، رویۀ 504، زیرنویس).
موبد فیروز آذرگشسب نوشته‌اند:
«از لحاظ لغوی دیو به معنای روشنایی بخـش و قابل ستایش و نیایش می‌باشد و نام خدایان آریانهای هند و ایران پیش از آمدن زرتشت بود. واژۀ دیو، Deiu خدای فرانسه، زوس [زئوس] Zeus ربّ‌النّوع یونانی، تئوس Theos خدای لاتین، و دو Dev خدای هندیها با هم مترادف بوده و همگی دلالت بر پروردگار دارد. در ایران باستان نیز دیو همین معنی ربّ‌النّوع را داشت ولی بعد از آمدن زرتشت به تدریج معنی خداوند دروغی و گمراه کننده را پیدا کرد ...» (گاتها 1/81).
در زبان پهلوی نیز Dêv (دیو با یای مجهول) به معنی خدای غیر ایرانی، پروردگار آریایی، خدایان آریایی پیش از زرتشت است.
دکتر حسین وحیدی در گزارش خرده اوستای خود آورده است:
«واژۀ دَئـِوَ Daeva، که فارسی آن دیو است، از واژۀ اوستایی ’دو‘ گرفته شده است که به چم روشنایی است که در آغاز، در زمانی که مردم خورشید و فروغ آن، مهر را می‌پرستیدند به چم خدا بوده است، خدای روشنایی...» (رویۀ 89).
استاد پورداود در یشت‌ها نوشته است:
" ديو به معنی‌ای كه در داستان ملی ماست و غالباً در شاهنامه به آنها برميخوريم بمرور ايام آن هيئت عجيب به آنها بسته شده، غولهای مهيبی گرديده‌اند. از خود اوستا چنان برميآيد كه در عهد تدوين كتاب مقدس هنوز اهالی مازندران و گيلان يا قسمتی از آنان بهمان كيش قديم آريایی باقی بوده به گروهی از پروردگاران يا ديوها اعتقاد داشتند. غالباً در اوستا از ديوهای مازندران (مازن Mâzana) و دروغپرستان ديلم و گيلان (ورنَ Varəna) سخن رفته است." ( پورداود ← يشت‌ها 1/12).
امروزه دیو در گیلان و مازندران به معنی توانا و قدرتمند هم بکار می‌رود.
نتیجه این که چون مردم گیلان و مازندران خدای روشنایی یا پروردگار فروغ ، مهر، را می‌پرستیدند، در ردۀ دیویسنی جای گرفتند و پایداری آنان به باورهای خود و نپذیرفتن نوآوری دینی زرتشت سبب شده تا این همه دشنام نثارشان شود. شاید بتوان گفت که هیچ کس و هیـچ جا در اوستا تا به این اندازه به باد دشنام و نفرین گرفته نشده است که گیلان (ورنَ) و مازندران و باشندگان این دو سرزمین، یا به گفتۀ اوستا ’دیوان‘ ورنیایی و مازنی!
امروزه نیاز به اثبات ندارد که مهرپرستی کیش هند و میتانی و ایران باستان بود و بی‌گمان زرتشت نمی‌خواست اثری از مهر، به عنوان یکی از خدایان در دین نوآورده (یا اصلاح شده‌اش) باقی بماند چنان که در سروده‌های خود این پیغام‌آور، یعنی گاتها نشانی از خدای مهر یا پروردگار روشنایی نیست و نام ’مهر‘ تنها یک بار در گاتها (یسنا 5/46)، آن هم به معنی وظیفه و تکلیف دینی آمده است، همان گونه که نه نام و نشانی از دیگر ایزدان دین پیشین هندو ایرانی در گاتها آمده و نه دشنامی، بلکه همۀ ایزدان با عنوان کلی و منفی ’دیو‘ کنار گذاشته شده‌اند...» (بهروز عسکرزاده > گیلان و مازندران و باشندگانش در اوستا).