سـاقـی فــرخ لقــا مـــی ز میـــــســتان برد
جام و صراحی به کف طرف گلستان برد
مطرب خوش نغمه خوان بزم شعف ساز کرد
دف و ربــابش کــنــــار نــی ز نیســتان برد
چهـــچـــه زنان بلبلان بــر سر شاخ سهی
موکـــب باد بهـــار خــــزانِ احـــزان برد
شمیم گــل می وزد بــه طرف باغ وچمن
غنچۀ صـــد برگِ گـــــل یاد زمستان برد
چشــمه ی آب زلال کنـــار بستان روان
شُـــرشُــر آب روان هم و غم از جان برد
بیا که تا گویمت عیش وطرب بهر چیست
ســرزده یــک تازه گـــل نرگس فتان برد
به نیــمه از ماه رب گشته نمایان مــهی
فـــروغ زیبــــای او دل ز محـــــبان برد
کــریم آل عــبا قـــدم بـــــه گیـــتی نهـــاد
شـــاه وگـــدا از درش بـذل دو چندان برد
صفای دیــگر گرفـــــت خانه شیر خـــدا
فاطمه نــوزاد را پیـــــش پـدر جـان برد
شهرپیــامبرنــــگر جشن چراغانی است
بوســه ز رخســـار او خـتم رسولان برد
غرق سرور و شعف عالــم وآدم شدست
شاخــه ی گل هر یکی جانب جانان برد
نام حسن , خو حسن , حُسن حسن آمده
شعــشــعه ی حســـن او ظلمت دوران برد
فوج ملک آمدند بـــر در خاتــــون حـشـر
طوف کنان هر یکـــــی فیض فروان برد
یوسـف مصـــــری بــود واله وشیدای او
مــــژده مولود او جـــــــانب کنعان برد
جنگ جمل شاهــــد است شاهد پیکار او
لشــکر اعـــدا ز او نــــام به میدان برد
دو صد چو حاتم بود ریزه خور خوان او
زکان جودش بشر بخشش واحسان برد
پیروِ راه شـــما فخــــر کــند در جـــهان
هر که در این ره برفت آخرت ایمان برد
دست تهــــی سامع از دار فــــنا می رود
مُهر ولای حســـــن بـــر در رضوان برد
مفتعلن فاعلن مفتعلن فاعلن
8 -1 -1402
جالب و زیبا بود