سلام

گرچه در آبادی ما
غریب است عاشقی،
اما منِ غریب،
آباد و زنده و مستم ز عاشقی
بوسه می زنم
بر دستان عشق
بر احساس دیگران
بر سنگ ریزه های صبور،
در ساحل دریای بی کران
بر پیشانی قبیله ای 
که هیچ ندارد  ز من نشان 
بر گونه های کودکی،
که جغجغه از من نمی خرد
بر کفِ رودخانه ای،
که با تواضع 
از قلّه سرازیر می شود،
و می نشاند عطشِ دشتِ تشنه را
من سلام می کنم به آن کسی،
که باوری ندارد به باورم 
به مسافری که با قافلۀ من،
هم مسیر نیست
به آن که حرف های مرا،
به پول سیاهی نمی خرد
به دُهُل زنی که شاد می کند،
دل های از غم شکسته را
من درود می فرستم
به دستفروش دوره گردی،
که همه چیز می فروشد
 به جز شَرَف