ستایش معشوق ۱

در هجر تو ای دلبر، هر فصل زمستان شد/ تا وصل تو را دیدم، این خانه گلستان شد

در وصل تو خوشحالی، در هجر تو غم باشد/ در کوی تو صد مشتاق، جمعی ز دوستان شد

صحرای خشکی هست، آنجا که نباشی تو/ چون قدوم تو هرجاست آنجا همه بوستان شد

تو نام خوشی بر لب، تو یاد خوشی در دل/ هر دم که تو را بینم حالم چو مستان شد

هستی تو بت عالم، عالم همه دور تو/ بنده‌ایم به درگاهت، جمع بت پرستان شد