زن گوله

از حرف که بوی متانت داشت
گوشی پرم از قار و قارِ هیچ
سنگینی ات را دوست دارم من
امضا ؛ کلاغِ دوستدارِ .. هیچ
دارد جهان را گاز می گیرد
سیبی که فکرش را نمی کردیم
از خوابهایی که نمی دیدیم
از هر چه که بالا نیاوردیم
در بستر قی  لوله ی بسته
گفتی بخاری در نمی آید
از بچه هایی که خفه کردیم
تا وانِ آتشناک ما شاید
سرریز باشد از بهشتی که
تخم جنانم را بکارم من
ای قبض روحِ خانه در حمام !
سنگینی ات را دوست دارم من
ای هیچِ با آیینه ها درگیر !
ای پوچِ .. در مشتِ ترکها باش
بردار گوشی را خودت لطفا
پایانِ خطِ مشترکها باش
سنگینی ات را دوست دارم من
ای پنبه زارِ سوخته در من
من چند مَرده می شوم حلاج ؟
ای پلک های دوخته در من
نه ماه توی ژاکتت مانده ست
چشمی که من را درنیاورده
من دکمه های بسته از نافم
عفریته ی در من ورم کرده !
سنگینی ات را دوست دارم من
غمباد کن این روح بیغش را
تابوتِ شاعر ! بر زمین نگذار
تن تن تتن تن تن تنِ لش را
تا ریش و قیچی دست قصاب است
ای گردنم باریکتر از مو ت !
من خط مشی ام خط چشم توست
راهم ادامه دارد از ابرو ت !
مخلوط گرگ و میش با آدم
برفی بزن حرفی اگر داری
آه ای گناهِ شال بر گردن !
زن گوله ی برفی اگر داری ..
یک دسته لک لک روی تختخواب
یک جفت چشمی که به بند رخت ..
یک مشت برفِ دودکش های
بی دودمان هستی زنِ خوشبخت !
.
.
محمددهقانی هلان