شاید بازهم

سلام و عرض ادب ابراهیم جانم
زیبا و لطیف سرودی و بر دل نشست.

میخواهم در این اثر کمی به انواع ترکیب های اضافی اشاره کنم.

ساخت ترکیب اضافی از ویژگی های منحصر به فرد هر شاعری می تواند باشد و هم در اشعار کلاسیک و هم در اشعار نو ، نقش بسیار مهمی را ایفا می کند.
این ترکیب ها انواعی دارد که شامل:
اضافه تشبیهی ، اضافه استعاری، اضافه اقترانی، اضافه تملیکی، اضافه تخصیصی، اضافه توصیفی، اضافه بنوّت، اضافه بیانی، اضافه توضیحی و اضافه تأکیدی می شود.
همچنین فکّ اضافه هم داریم که به امید خدا در مقالی دیگر به شرح آن خواهم پرداخت.
اما برویم سراغ برخی از ترکیب های موجود در این اثر:

«طعمِ آبیِ آسمان»
این ترکیب یک مضاف و دو مضافٌ الیه دارد. پس در واقع دو ترکیب به شکلی زیر می شود:
طعمِ آبی: اضافه توصیفی(در این حالت، مضافٌ الیه به وصفِ مضاف می پردازد و خصیصه ای از آن را بیان می کند. پس مضاف-یعنی طعم- حکم موصوف و مضاف الیه-یعنی آبی- حکم صفت را دارد.)
طعمِ آسمان: اضافه استعاری( در این حالت، ابتدا مضافٌ الیه را به چیزی مانند می کنیم که دارای خصیصه ای متناسب با مضاف باشد.در این مثال آسمان را همچون خوراکی در نظر می گیریم که طعم دارد)

فانوس های سوسو زن: اضافه توصیفی
بالِ فرشته: اضافه تملیکی ( مضاف در مالکیت مضافٌ الیه قرار دارد. یعنی بال در مالکیت فرشته قرار دارد)

ریگِ کفش: اضافه تخصیصی ( مضاف متعلق به مضاف الیه است. در اینجا ریگ متعلق به کفش است. دقت شود که ریگ در مالکیت کفش نیست!)

آب زلال: اضافه توصیفی
بال های سحر : اضافه استعاری (سحر به پرنده ای مانند شده است که بال دارد)

دورترین دورها: اضافه تأکیدی( مضاف الیه همان مضاف است که به منظور تأکید بیشتر به کار رفته است. مثل اینکه بگوییم :« فلانی خوابِ خواب است» یعنی در خوابی عمیق فرو رفته)

جویبارِ صبحدم: اضافه استعاری (صبحدم را طبیعتی در نظر گرفتیم که دارای جویبار است.)
«صبحدم» خود به معنی «دمِ صبح» بوده و فکّ اضافه است.

مؤید باشید.