دکان خاکستری

غریبه بود، اما
از بالا که نگاه می کردم
بسیار، آشنا می نمود
در باد می آمد
جذّاب و دلربا
از کوچهٔ احساسم گذشت 
به ساختمان باورم، پای نهاد
و دراتاق قلبم، نشست
آرام آرام 
با امید و آرزوهایم، درآمیخت
با تبانی حرص،
آرامشم را به آتش کشید
تا با خاکسترش 
در گران ترین خیابان شهر،
دکان دونبش، برپا کند
و لوکس ترین دروغ ها را،
به خودم بفروشد
چه غافل بود، او که نمی دانست 
دکان های خاکستری را،
 باد، خواهد برد