سایت شعرناب محیطی صمیمی و ادبی برای شاعران جوان و معاصر - نقد شعر- ویراستاری شعر - فروش شعر و ترانه اشعار خود را با هزاران شاعر به اشتراک بگذارید
منو کاربریمعرفی شاعران معاصرانتشار ویژه ناب
محل انتشار اشعار شاعران دارای اشتراک
♪♫ صدای شاعران ♪♫پر نشاط ترین اشعار۲- سرنوشت خار ۳- بیداری بیهوده ۴- سرود صبح و صبا ۵- مرگ بوسه ۶- غمسالگی ۷- فوّارِ آسمان ۸- تراژدی بادبادک ۹- سراپرده ۱۰- ☄️ شعرا☄️ کانال تلگرام شعرنابتقویم روزچهارشنبه 26 دی 1403
16 رجب 1446 Wednesday 15 Jan 2025 حمایت از شعرناب |
اشتراک گذاری این شعر
۳۱ شاعر این شعر را خوانده اند
حسین احسانی فر(منتظر لنگرودی)،اشکان اهنگری(اشک اهنگ)،شاهزاده خانوم،عباسعلی استکی(چشمه)،وحید محبی،احسان کریمیان علی آبادی،سید محمدرضا لاهیجی،مریم کاسیانی،مهرداد عزیزیان،روح اله سلیمی ناحیه،مهدي حسنلو،آرزو عباسی ( پاییزه)،تکتم حسین زاده،امیررضا شریف زاده،مجتبی شفیعی (شاهرخ)،رویا ادیب (نازبانو)،جمیله عجم(بانوی واژه ها)،عليرضا حكيم،یلدا جاوید،محمدحسن پورصالحی،منیژه قشقایی،م فریاد(محمدرضا زارع)،سارا رحیمی(س. سکوت)،علی مزینانی عسکری،زلیخا رامیار،امید سحر،علیرضا حاجی پوری باسمنج راوی عشق،محمودرضا رافعی (رافع)،مهدی محمدی،فاطمه بهرامی،فریال امینا،مسعود ندری(شیدا)
نقدها و نظرات
 يکشنبه ۱۷ مهر ۱۴۰۱ ۱۱:۳۵
درود بزرگواربسیار زیبا و مبین مشکلات جامعه بود 
 دوشنبه ۱۸ مهر ۱۴۰۱ ۰۷:۳۴
 يکشنبه ۱۷ مهر ۱۴۰۱ ۲۳:۴۳
بنام آن هُو که اوست و خالقِ جمعِ نکوستسلام و درود بر شما و نابیان شب خوش فارغ از نگاهِ شما در آنچه سروده‌اید و مشق فرمودید چند نکته را عرض می‌کنم! ۱_ اگر چه آوردن کلمه (جماع) را ابتذال شعری می‌دانم و در معنایِ ابتذال آورده شده به‌کارگیری چیزی در اندازه‌ای که از ارزش کاهد و در خور نیآید (المعجم) امّا (جماع) و (بنما) مقفا نیستند! جماع با سماع ، انتزاع، اجتماع، انتفاع و ... مقفاست وَ بنما با منها، یکتا، تا، با، ها و... ۲_ کلمه خواهش فارسی‌ست و کلمه فارسی هرگز با (اً) زبانِ عرب ادغام نمی‌شود، لذا خواهشاً صحتِ معنا و نوشتار ندارد! ۳_ گذاشتن به‌معنایِ قرار دادن و نهادن و هشتن است و گزاردن به‌معنایِ ادا کردن و به‌جای آوردن بنابراین پیغام و نماز و سپاس را می‌گزارند و نقاب را بر زمین می‌گذارند و نمی‌گزارند! ۴_ در تعریفِ مختصرِ قصیده آمده است! الف: قالبی‌ست برایِ سرودن _ در رثا و مدحِ شاهان _ پند و اندرز _طبیعت _ مذهبی _ اجتماعی و سیاسی ب قاقیه: دو مصراعِ بیتِ اوّل با مصراعِ زوج هر بیت همقافیه باید باشد! _________□ ________□ __________ _________□ __________ _________□ پ: فرقش با غزل در موضوعیّت و تعدادِ بیت‌ست غزل از ۵ تا ۱۴ بیت‌ست (در کتاب المعجم ۷ تا ۱۴ بیت آورده شده) در قصیده بنابر موضوع تعدادِ بیت بعد از ۱۵ و بیشتر مطرح نیست! ت: دارایِ شش رکنِ مطلع/تغزّل/تخلص/بدنه اصلی قصیده/شریطه و دعا/ وَ مقطع می‌باشد! نمونه: ای مرغ روح بر پر ازین دامِ پر بلا پرواز کن به ذروهٔ ایوانِ کبریا بر دل درِ دو کون فروبند از گمان گر چشم خویش بازگشایی از آن لقا سیمرغ‌وار از همگان عزلتی طلب کز هیچ کس ندید دمی هیچ‌کس وفا گنج وفا مجوی که در کنجِ روزگار گنجی نیافت هیچ‌کس از بیمِ اژدها بنگر که چند پند شنیدی ز یک به یک بنگر که با تو چند بگفتند انبیا این جمله گفت‌وگوی نه زان بود تا تو خوش در شش‌درِ غرورِ دغل‌بازی و دغا آخر بقایِ عمر تو تا چند درکشد تو در محل نیستی و معرضِ فنا ای همچو مور خسته درین راه بیش جوی وی همچو گل ضعیف درین دورِ کم‌بقا افلاک در میان کشدت خوش‌خوش از کنار وایّام در کنار کند خوش خوشت سزا گر آنچه می‌کنی تو ز غفلت برایِ خویش با تو همان کند دگری کی دهی رضا مرکب ضعیف و بار گران و رهی دراز تو خوش بخفته کی رسی آخر به منتها تو خفته‌ای ز دیرگه و عمر در گذر تو غافلی ز کار خود و مرگ در قفا عمر تو در هوا بد و بر باد رفته شد تو همچنین نشسته چنین کی بُوَد روا عمری که یک‌نفس اگرت آرزو کند نفروشدت کس اَر بدهی صد گُهر بها دربند خلق مانده‌ای و زهد از آن کنی تا گویدت کسی که فلانی‌ست پارسا این زهد کی بُوَد که تو را شرم باد ازین گویی تو را نه شرم بماندست و نه حیا باد غرور از سرِ تو کی برون شود تا نَدروند از تو سرِ تو چو گندنا از بس که چرخ بر سرِ تو آسیا براند مویت همه سپید شد از گردِ آسیا کافور گشت مویِ تو سازِ سفر بکن کآمد گه رحیل سویِ عالمِ جزا منشین که عمر رفت و دریغا به دست ماند برخیز و رو که بانگ برآمد که الصلا خو کرده‌اند جان و تن از دیرگه به‌هم خواهند شد هرآینه از یکدگر جدا بِگری چو ابر و زار گِری و بسی گری در ماتمِ جداییِ این هر دو آشنا اوّل میانِ خون بده‌ای در رحم اسیر و آخر به‌خاک آمده‌ای عور و بی‌نوا از خون رسیدی اوّل و آخر شدی به‌خاک بنگر که اوّلت ز کجا و آخرت کجا خاک‌ست و خون به گرد تو و در میانه تو گه باغ و حوض سازی و گه منظر و سرا آگاه نیستی که ز چندین سرا و باغ لختی زمین است قسم تو دیگر همه هبا گر رأی خویش جمله بیابی به کامِ خویش وَر ملک کاینات مُسلّم شود تو را در روزِ واپسین که سرانجام عمرِ توست از خشت باشدت کله و از کفن قبا رویی که ماه نو نگرفتی و نیم جو در زیرِ خاک زرد شود همچو کهربا تو طفل این جهانی و نادیده آن جهان گهوارهٔ تو گور و تو در رنج و در عنا دو زنگی عظیم درآید به گورِ تو وز نیکی و بدیت بپرسند ماجرا نه مادریت بر سر نه مشفقیت یار ای وای بر تو گر نرسد رحمت خدا تو در میانِ خاک فرو مانده‌ای اسیر گویا زبان حالِ تو با حق که ربّنا آن شیشهٔ گلاب که بر خویش می‌زدی بر خاک تو زنند و بِدارندت از عزا تو چون گیاه خشک بریزی به زیرِ خاک تا بنگری ز خاک تو بیرون دمد گیا تو زیرِ خاک و بی‌خبران را خبر نه زانک بر شخص تو چه می‌رود از خوف و از رجا چون مدّتی مدید برین حال بگذرد جایِ گذر شود سرِ خاکت به زیرِ پا خاکِ تو خاک بیز به غربال می‌زند باد هوا همی برد آن خاک بر هوا بسیار چون به بیزدت و باز جویدت نقدی نیابد از تو کند در دمت رها تو پایمال گشته و هر ذرّه خاک تو برداشته زبان که دریغا و حسرتا آن‌دم که طاقِ عمر تو از هم فرو فتد نه طمطراق ماند و نه تاج و نه لوا بر آسمان مسای سر خود که تا نه دیر خواهی شدن به زیرِ زمین همچو توتیا از شرق تا به غرب سراپایِ خفته‌اند خُرد و بزرگ و پیر و جوان و شه و گدا تو در هوایِ نَفْسی و آگاه نیستی کآجزای خفتگان است همه ذرّه در هوا نه پیشوایِ وقت بماند نه پس روش نه پاسبانِ ملک بماند نه پادشا بیچاره آدمی دل پر خون ز کارِ خویش که مبتلایِ آز و گه از حرص در بلا از دستِ حرص و آز بخستی به گوشه‌ای زین بیش دست می ندهد چون کنیم ما بیچاره آدمی که فرومانده‌ای‌ست سخت در مات‌خانهٔ قدر و ششدر قضا گاه از هوایِ کار جهان رویِ او چو زر گاه از بلایِ بار شکم پشت او دو تا گه خوف آن‌که پاره کند سینه را ز خشم گه بیم آن‌که جامه بِدرد ز تنگنا گه مرده دل ز یک سخن طنز از کسی گه زنده دل به طالِ بقایی که مرحبا گه نیم‌جو نسنجد اگر خوانیش اسیر گه در جهان نگنجد اگر گوییش فتا گه بی‌خبر ز طفلی و آن در حساب نیست گه مست از جوانی و مستغرق هوا نه هیچ صدقه داده برای خدای خاص نه هیچ کار ساخته بی‌روی و بی‌ریا گر هیچ پای بر سر خاری نهد به سهو بر جایگه بداردش آن خار مبتلا عمرش گرو به یک دم و او صد هزار کوه بر جانِ خود نهاده که این چون و این چرا بسیار جان بِکنده و جان داده عاقبت من جملهٔ حدیث بگفتم به سر مَلا یارب به فضل در دلِ عطار کن نظر خط در کش آنچه کرد درین خطه از خطا یارب هزار نور به جانش رسان به نقد آن را که گویدم به دلِ پاک یک دعا عالی‌جناب عطار ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ موفق و شاعرباشا باشید ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ سیدمحمدرضالاهیجی ساکوتی.هند ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ  يکشنبه ۱۷ مهر ۱۴۰۱ ۲۳:۵۶
درود بر شما شاعر گرامیان شاءالله با بکارگیری راهنمایی استادان سایت آثار پربارتری ثبت ومنتشر کنید موفق باشید
 دوشنبه ۱۸ مهر ۱۴۰۱ ۰۰:۳۰
درود بزرگ مرددقیقا در شعر شما در مفهوم یک ایراد یا درد و رنجی به اندازه یک دنیاست دیده نمی شود اما در ظاهر که فقط کلمات است یک ایراد را یک دنیا توضیح می شود از نظر من بسیار عالی و زیبا بود چون شما در معنا شعر گفتید نه در ظاهر 🌹🌹👏🏼👏🏼👏🏼👏🏼  دوشنبه ۱۸ مهر ۱۴۰۱ ۰۱:۰۹
دوشنبه ۱۸ مهر ۱۴۰۱ ۰۴:۴۳
بعضی افراد جاهل از پسِ کاری که بر نمی‌آیند تنها کاری که بلدند مغلطه‌‌ست و سفسطه!اگر با دیدِ سیاه این کوته فکرانِ کوتاه قد چرخِ وطنِ پارسی می‌گشت نه حافظِ لسان الغیب داشتیم، نه شیخِ اجل سعدی وَ نه پروین خانم و نه قیصر امین پور و نه هزاران هزار اخترِ تابناک دیگر در منظومهٔ شمسی شعر، چرا که آن شمس و ماه سیرتان نیز اگر این نگاه مسموم را داشتند و می‌گفتند: بی خیالِ وزن شعر و بی خیالِ سلامت قافیه و بی خیالِ صحیح نوشتنِ کلمه و هکذا و هکذا چه ارثی را برایِ نسلِ قرون بعدی و نسلِ سال‌های بعدی به یادگار می‌گذاشتند که اکنون به ما رسد و بهره‌مند شویم! بر ما نیز وظیفه و واجب است که آنچه پاک به دستمان رسیده پاکیزه به نسلِ بعد تحویل و نسل بعد هم به نسلِ بعد تحویل دهند! اشکالِ مجازی این‌ست که بعضی افراد احمقِ به اخصِ کلمه بی سواد با بَه بَه چهچه بی‌جایِ چهارنفر آن‌قدر دچارِ توهّم کاذبِ شاعر بودن و فیلسوف بودن و چه و چه می‌شوند که کم کم دست به خود سانسوری زده و باورشان میشود عصطادند! از لاهیجی کوچکترین کوچکِ ادبیات بشنوید با بال و پر دادن به چنین افرادی شما هم کم کم باورتان میشود آن فرد چیزی‌ست و همه‌چیز دان‌ست، کم کم هرچه بگوید: چشم بسته می‌گویید: درست است، صحیح است، و کم کم هر اراجیف بی معنایی که می‌نویسد و فهمی در آن نیست به اسم شعر به‌خوردتان می‌دهد و شما به جایِ انگشت اشاره گرفتن به سمت او که این چه چرندی‌ست که نوشتی به خودتان تهمت نفهمیدن و نادانی می‌زنید و او با این روش پیوسته و به راحتی از شما سوءاستفاده می‌کند! (آن کس که بداند و بداند که بداند اسب خرد از گنبد گردون بجهاند آن کس که بداند و نداند که بداند آگاه نمایید که بس خفته نماند آن کس که نداند و بداند که نداند لنگان خرک خویش به منزل برساند آن کس که نداند و نداند که نداند در جهل مرکب ابدالدهر بماند) ( صائب دو چیز می‌شکند قدرِ شعر را تحسینِ ناشناس و سکوتِ سخن شناس ) مغزِ فسیل و گچِ بعضی افراد حتّی به آنها اجازه نمی‌دهد بفهمند بر اثری که هیچ حرفی نداشته باشد نقاد نقدی نمی‌نویسند، پس اگر نقدی نوشته میشود حتماً آن اثر نکات خوب و مثبتی هم داشته است منورالفکر مریض!  دوشنبه ۱۸ مهر ۱۴۰۱ ۱۱:۲۱
درود آقای آهنگری گرامی🌹گلایه ی پرمعنایی بود🌹 جسارتاً فکر می کنم قالب شعر به جای مثنوی، سهواً قصیده قید شده، والبته یک مثنوی با ایراد قافیه در بیت اول. به جز بیت اول، بقیه ی قافیه ها درست بودند🌹 برخی الفاظ، گرچه جزو مجموعه واژگان زبان اند و استفاده از آنها منع دستوری ندارد، ولی کیفیت ادبی شعر رو پایین میارن، و بر طبع مخاطبِ عام خوش نمیشینن، بنابراین به نظر این ناچیز، بهتره حتی الامکان در صورتی که چنین واژگانی، ضرورت قابل قبولی در شعر ندارند، مورد استفاده قرار نگیرند. جسارتمو ببخشید🌹 دریای دلتون آرام🌹  يکشنبه ۲۲ آبان ۱۴۰۱ ۱۸:۱۹
😂😂😁😁
تنها کابران عضو میتوانند نظر دهند.
|
نقد و آموزشنظراتمشاعرهکاربران اشتراک دار
محل انتشار اشعار شاعران دارای اشتراک
|
|||||||||||
شاعر درخواست نقد دارد
ارسال پیام خصوصی
ابراهیم هداوند
زهرا حکیمی بافقی (الهه ی احساس)
کوچک
سید هادی محمدی
مجتبی رحیمی
علی نظری سرمازه 
محمدرضا آزادبخت 
کلیه ی مطالب این سایت توسط کاربران ارسال می شود و انتشار در شعرناب مبنی بر تایید و یا رد مطالب از جانب مدیریت نیست .
استفاده از مطالب به هر نحو با رضایت صاحب اثر و ذکر منبع بلامانع می باشد . تمام حقوق مادی و معنوی برای شعرناب محفوظ است.
استفاده از مطالب به هر نحو با رضایت صاحب اثر و ذکر منبع بلامانع می باشد . تمام حقوق مادی و معنوی برای شعرناب محفوظ است.
نقابت را زمین بگذار