بازیگر

تو به فروپاشی معتقدی یا قیامت...
بود مرا زمانی واژه ها فوران 
اما نقطه پایان بودی...
من کوهی خموش تو بر دامن این دشت روییدی
رفتی و پوسیدم
جای خالی ات را در همه گل بوییدم
احوال تورا، اسمانها جوییدم
ذره ذره خاک وجود، دادم بر چشمه ی رود 
 درد نبودنت گسل زخم 
میکشید بیرون طغیانهای خشم
من متلاشی تر 
خودخوری و خود تراشی تر
 امان از زوزه یاد
نجوای دلفریبت را میخواند
ای کاش تو بگویی
 باز بیآییم؟
 نقطه سر خط...