جان محمود

نه چنان گناهکارم که زنی به تیر و خنجر
نـه چنـان امیـدوارم کـه مرا ببخشی آخر
همه شب در انتظارم که سپیده سر بر آرد
بـه امیـد آنـکه باشی به برم زمان دیگر
چه خطائی سرزدازمن که زمن تودل بریدی
مَگَـرت خیـال باشد که رسی به یار دیگر
تو ز لطف خود نظرکن به فتادگان کویت
مشکـن دل ضـعیفـان که بود گناه دیگر
به کمندگیسوان تو فتاده ام چـو مجـنون
بِرَهان مرا ز دامت منگـر مـرا چـو کـافر
به زلال اشک چشمم که بودروان چودریا
صَنَمـا دلـم مـرنجان و بـگوی حرف آخر
به دوچشم خون فشانم که بود درانتظارت
زده حُسن بی مثـالت بـه تنم شرر چو آذر
چو شدم اسیر حُسنت بگشـا گـره ز ابـرو
مشنو سخن ز دشمن که کند تو را محقّر
نه روا بـود بسوزد ز غم تو جان محمود
که سزاست تا بنوشد ز لب تومی چوساغر

محمودذکاوتمند