زنجیری بنامِ جهل

تاریکی زنجیری شدبه دورِسرم گویی قصدش دارزدنِ من بود
مرادرچاهی عمیق ازخرافات رهایم کرد
خودرا نظاره گربودم،!!!! درمیانِ انبوهی ازانسانهایی که به دار آویخته بودند فهمشان را....گویی برده هایِ من بودند
باآیاتِ خدا فقرِخودنمایی راآذین بستم به مجلسِ خود....

بانگ هاخموش بودو تاریکی رخنه کرد و
مرادربرداشت....
گویی غولی هولناک ازدرونم عبورکرد
دریک چشم برهم زدن جهانم تاریک وتاریکترشد ودروهمِ خیالیه خودتنهاشدم...
خیره به خودلبهایم رامیجُستم
اماهیچ چیز برصورتم نبود
گویی نقابی اسیرکرده بودصورتم را
حتی چشم هایم پنهان بودند  برچهره ام ....
گویی نشسته ام و خود را رادرحالِ بازسازی مینگرم
آیاتِ خدای مینواختندهمانندموسیقیِ مرگ درمجلسِ خام وناپخته یِ عقایدم....اما دریغاازنجات دادنِ من ازآن غولِ تاریکی
دقایقی بعدخودرادیدم
برمنبر....
تنهامهمانِ مجلسم درمیانِ آن تاریکی شیطان بود!!!!
او تشویقم  میکردو مرابه آغوشش فرا  میخواند
آیات راپس میزدوچهره ام رانقش میبست
بی هواذکری گران بروجودم جاری شدهمچون استغفار
شیطان بانگش فریادشدوتنم رالرزاند
دست وپانزن هرچه بخوانی ردمیشود
زیرادرجهلت اسیرشده ایی
وازخدایت رانده....