....

امروزمهمانِ یک تخیل بودم
تخیلی راستین
ازجانبِ روحِ شکسته یِ من بندبندِ وجودم التماس میکردکه این توهم رادرگوری بنامِ فراموشی به خاک بسپارم
گویی زخم ها برجانم زده است
تیرگی هایِ درونم اجازه نمیدادشفاف شوم
کفرهاسَدِ راهِ عروجِ ایمانم بودندبه ملکوت
پندها زنجیربسته بودند برورودیی هایِ گوشهایم آنها میکوبیدند بردرهایِ بسته فهمی که به خموشی زنجیربسته بودخودرا
وهم وخیالی باطل که خموش کرده بودچراغ ایمان را در درونم
پایِ باورفلج بود
وچشمِ امیدواری کور
قلبِ احساس شیون سرمیدادودرمیانِ گیسوانم رنگی چو سپیدی را برجوانیه رفته ام نقاشی میکرد
درآن لحظه یِ تلخ
من مرگ احساسم رادیدم
جوانیه ازدست رفته برگیسوانم را
واشکی سردویخ زده برگونه هایی را که چالهایش را پُرکرده بودازچروکهایِ پیریِ زودرس
رفته رفته صبوری اسباش راجمع کرده بود
به خیالم درلحظه من پیرشدم
درلحظه ایی که وهم راخواستارِ خاک کردن بودم
وهمی که روحم را گروگان گرفته بود
وجسمم را برده یِ خود