غزل

میخواندم به غرور لفظ دوست
داشتنت
وتو، کتاب شعرم را...
چون بگیرم ژست عاشق در آغوشت
تنگ و محزون و هراسان یافتم تو را
تو بیا زین دهکده احساس، آهو بیا
سبز و سرو پراحساس بیا
به قدمهای سپیدت ناخرسندو آشفته مباش
تو بیا و بنواز قصه این دیوانه را
لفظی از درد به تمنا برایم بنواز
به غزل هم تو بتاب
مهر زرین دل آفتابت را
عمق بی حجم فضا را
چو بلبل به غزل تو مفروش
این فضا مرز ندارد خود را اصلا
به هوایش مسپار
مرهان این فکر آغشته به رویایت
مشکان دیوار بلوری دل آکنده به عشق
به تمنا نگهی کن به خم قرص سیاه
رخت احساس منو کندی در آشوب زمان
کاش میدانست در آن غزلی حک شده بود
وبر آن بود نام تو همواره بیاد...
سید‌محمد‌حسن فقیه (بیان)