آدم و حوا

سیب یا گندم چه فرقی می کند
آدم عاصی سزایش غربت است
بی گمان حوا فریبش داده است
مرد را از سوی زن کی مهلت است
هر چه بر انسان رسد از آز اوست
واقعیت دارد این ، کی تهمت است
معصیت ارث است از آدم به ما
این چنین ارثی بلای نصرت است
ایزد از عصیان ما غمگین مشد
مِهر او بر هر  خطایی فرصت است
تا توانی دور شو از دیده ها 
هر چه بر آدم رسد از شهرت است
عمر انسان بس شتابان می رود
هر که باشی آخر ره تربت است
هر که چشمش از قناعت پر نشد
دیو حرص و آز را هم صحبت است
بخشش و انصاف و مهر و عاطفه
میوه ی  انسانِ نیک و مثبت است
تا توانی بر کسان خیری رسان
این دو روز عمر بر ما فرصت است.
دیگران رفتند و ما هم می رویم
 دلخوشی های جهان چون لعبت است.