اغما

به نامِ یگانه‌ی جاوید!

باز شب جمعه است و دل‌های بی‌قرار...

باز بی‌تابیِ دل‌هایی که در خلوت خود،
بارها می‌شکنند بی‌صدا...

آسمانی‌ها را فراموش نکنیم و با نثارِ فاتحه‌ای از جان،
روانشان را شاد نماییم.

پیشکش به روانِ پاکِ تمامِ آسمانی‌ها:

ریزشِ غم در دلم، صد باره‌ها تکرار شد
بارشِ ماتم به قلبم، هر زمان، بسیار شد

حد ندارد غصّه‌ها وُ، دردهایم؛ ای خدا!
تا به کی باید بنالم، با دلی که: زار شد؟

رسم کرد احساسِ من، صد دایره، از عاطفه
عاطفه، امّا ندید و، خارج از، پرگار شد

حالِ پنهانم شده، همچون گُلی، پژمرده وُ
آسمانِ زندگانی، پُر زِ ابر و، تار شد

یک شب احساسم نشست و، غصّه‌هایش را نوشت
روی دستِ دفترم، انبوهِ غصّه، بار شد

ریزشِ غصّه، برایم، گو که پایانی نداشت
از شمارش شد برون؛ پیوسته وُ، نهمار شد

جدولِ ضربِ تمامِ ناله‌ها، در گریه‌ها
از حسابِ زندگانی، بدترین آمار شد

دیده‌اَم، روزی، هزاران بار، مرگِ زندگی
حیف از این جانی؛ که در افسردگی، بیمار شد

آه و افسوس از، دلم، با این همه، امواجِ غم
گو که تنها، گریه‌ها، با لحظه‌هایم، یار شد

زهرا حکیمی بافقی، غزل ۹۲، کتاب آوای احساس.
اللهم صل علی محمّد و آل محمّد

ضمنا:
۱۶ تیرماه ۱۴۰۱ خورشیدی، برابر است با:
۷ ذی الحجه‌ی ۱۴۴۳ قمری و مصادف است با:
سالگرد شهادت امام محمّد باقر (ع)

این غمِ جانکاه نیز، بر محبّان حضرتش تسلیت باد!