گاه وبی گاه....

گاه احساس میکنم   مشکلات کفش آهنین پایم کرده اند
وراهی  که  طی میکنم تمامش تیغ وسنگ ریزه هست
گاه ااحساس میکنم بررویِ نیمکت مرگ درمطبِ دکترنشسته ام وهرلحظه انتظارمیکشم منشی عزارئیل نامم رافراخواند
گاه درمیانِ بحث ها بسیاربی دفاع میشوم وخودرا پَرت میکنم در آغوشِ واژه هایِ تسلیم شدن
گاه درسجده هایم بارهااستغفارمیکنم که شایدخدایم آوازه یِ دردم را زیباتربشنود
نمیدانم گاه وبی گاهِ زندگیم زیاداست
دردهایم  پنهانند و آوایِ خموشِ ناله ام تنی رانلرزانیده

گویی تمامِ جهانم تاریک است زمانی که قطره هایِ اشکم بارانی ازدلشکستگی را مهمانِ دستانم میکنند