نمک و شکر

به طعنه گفت شکری به دانه ی نمکی
بسی بسوخت جگرها ز آتش تو یکی
به زخم هر که نشستی، نه مرهمی نه دوا
نه درد را تو علاجی، نه بر مرض تو شفا
هر آنکه یار تو گردد نشد ز تو ایمَن
چرا که بر رفقایت تو گشته ای دشمن
چه  قوت ها ز وجود تو بر هدر رفته
بسا زنان که بدستت ز بخت برگشته
نمک شنید سخنش را و در جوابش گفت:
هر آنکه طعنه زند سنگ اعتقادش سُفت
بلور قلب مرا دیدی و نپرسیدی
 ز روشنی دل پاکم ، کنی تو تردیدی
زلالی دلم از آب بحر می آید
چرا که مادر دریا چنین گُهر زاید
مباد اگر به سفره ی درویش مرغ بریانی
عجب مدار که نمک باشد ش فراوانی
کجاست قدر من و تو یکی ، نفهمیدی
که جای من است سر سفره و تو تبعیدی
تو از بریدن نی ای و جای من ته دریاست
ببین که فاصله  ما دوتا کجا  به کجاست
اگر چه  رخت سپیدم  به تن بُود چون تو
منم به سفره مسکین ، تو در مجالس نو
اگر خوری نمک و قدر آن ندانستی
بدان که در ادب و معرفت تهی دستی
هر آن خورَد نمک و بشکند نمکدانش
زمانه هم بگیرد از  او انتقام یارانش