ماهخون

پیچیده عطر ماهخون ، در قعر قاب شب
میخواهمت  ای جان پناه ، ای آفتاب شب!
ای گریه ی معشوقه ای زیبا  به گاه هجر
نجوای فسخی عارفانه ، در جواب شب
برف ازل ، آوای روحی در انارستان
آمیزش خوف و رجا ،در اضطراب شب
نور بعید عصر خاموشان بی تاریخ
قدری بشوران رازها را ، با شراب شب
گُلهای شیرین را ، پر از عطف سویدا کن
در پیله ها پروانه شو! ای بی نقاب شب
رنج کبودای جهان ، پهلوی خورشیدست
ای معبد اعصار  را  ، فصل الخطاب شب
زنگاریِ رویاییِ پیراهنِ دریاست
افسانه زار چشمه های بی حجاب شب
زخمت، پلنگستان جان را ، در غزالان ریخت
ما وحشی و گنگ و دوان، در التهاب شب

.

.

.
سوی وجوب آتش از ژرفای دوران هاست
سرد است روزان زمان ، عالی جناب شب...
 

 

 

پی نوشت:

در سپهرِ عور، پرگُلِ انار وُ خونِ بینوا یکیست
هر دو فانی اند ،
ناگهانِ روسپیدِ بَد٘وِ ما کجاست؟!

آشیان بی عُقاب را ببین !
انبساط بَردگان شام صومعه ست
رنجزار لاابالی  بهانه ایست
خِرمن سکوت راویانِ وهم ِ توده هاست


ما تقاصِ صخره ِ کریهِ تلخ مکر را
ما تلافی پریِ پاک نوشپوشِ چشمه را
.
.
.
چون اعانه هایِ عاشقانه زیستن ، نداده ایم ...
بویه های آتشین قلبواره های مهرخوان روزگار خسته را ،
زِ بَر
نکرده ایم

باز ،
دختِ چام٘رویِ کهربالباسِ هر بهشت ، گندمست!!
ساقه یِ سبویِ آبی مُنزهِ امید ما، رهاست ...

گرچه درد میگزد ، تمام ارتعاش هستی لطیف نبض را
واژگونه ، مست رزمگاه خوندمان وحشتیم
در لبالب ِشراب بینژادی کلاغ ، فارغیم
ما تهی ز بوسه ای ، نوازشی ،
تمامِ سوزش ِجراحتیم...
مای ما ،
مُستمر بی مَحَل واژه ای سیاه ،
حجم برف سالهای بودن  وُ نبودنست
بَزم زشت٘ مُردنست
آتش چکیده ایست ، نذرِ نحس٘ ماندنست

آخرین صداست
آخرین نواست ..

-مای ِ ما -

شاخ یک گوزن دیرزای، در خزان بور
مایِ ما ، نعرهِ نهنگِ در تناسخ کبود ِ نسکِ آشناست ...
در بهارِ زرد،
رعشه های رعدِ معتکف
پودهای باد ِ عُنف سرد
غنچه های شورزاد ننگ
بارشِ حضورِ خفتگانِ آشناست
.

.

.
در بهارِ ناوکِ ترنج
ما ترانه های عطر و رستنیم
خانقاهِ خلعِ حدّ وُ زخمه ها،
تاج گُل،

به موعدِ رسیدنیم...!
در درونِ ما ،
، کَسی خُداست.