بازیگوش

با سلام بر اهالی شعر ناب که دلتنگشان بودم
و جناب زراعتی

چند وقتی بخاطر مسئله ای بشدت از شعر و سایت دور بودم و دوست داشتم اولین نوشته ام روی یک شعر سپید باشد قالبی که هنوز دوست دارم ولی خیلی وقت است برای نوشتن سمتش نرفتم نمی‌دانم بنا بر مصلحت، فضیلت ، یا هر چه بشود نامش را گذاشت، اصلا از جایی از یک زمانی احساس کردم نمی‌دانم سپید چیست؟ چشم باز کردم و باورم شد چقدر سطر بی معنی به نام سپید منتشر کرده ام و چقدر بیراهه تر رفتم با به به چه چه های تظاهر گونه و اکنون هم گاهی میبینم نوشته ای فاصله ی زیادی با شعر دارند و حتی خودشان را به شعر شدن هم نزدیک نکرده اند چه از نظر فرم چه از نظر ساختار چه از نظر زبان چه از نظر تکنیک های شعری، نمی‌توانم بی تفاوت بمانم.
ساده تر بگویم گاهی اصلا با شعر روبرو نیستیم اما به ذوق و استعداد و علاقه ی شاعر احترام می‌گذاریم حتما جناب زراعتی سرشار از انگیزه و تخیل قوی است اما اجرای آن هم کمی به تخصص و تجربه نیاز دارد و قطعا خود که طبق اطلاعات پروفایلشان استاد دانشگاه و پژوهشگر هستند( البته در چه رشته ای نمی‌دانم) چه خوب است حضور دوستان باسواد و چه خوب که حتما از وجودشان خواهیم آموخت ولی از واقعیت نمی‌توان بی تفاوت گذر کرد که این شعر و شعرهایی که امروز از جناب زراعتی خواندم بیان دغدغه هایی شخصی، اجتماعی وفلسفی و حتی عاشقانه در قالب های سپید، چهارپاره، نیمایی وو بود اما واقعیت اینست که همه بدون تخیلِ رشد یافته و تثبیت شده، بدون المان های شعری
در این نوشته هم از ابتدا تا انتها جز بیان دغدغه شخصی و احساسی، هیچ دستاوردی به عنوان شعر دیده نمی شود تقطیع سطر ها نیز بی مورد بود
می‌توانست اینگونه یک متن ادبی زیبا باشد :
در درونم چند صدا، گاه دعوا، گاه سازش، گاه نجوا می کنند یک صدایی بین آنها هست جنسش غیر اصوات دگر می باشد، دیر دیر می آید، لیک هر بار رمغانی دارد از کلام جمله ای سبز می دهد هدیه به من هدیه ای بیدار گر نغمه ای آرام بخش دیشب آمد باز هم گفت در گوشم نرم:بازیگوش! جمع کن هوش و حواست
ابدیت زیباست لیک هرگز ابد زیبا را ندهند بی بها مرد بازیگوش را.
همینقدر میتوانست راه دور نرفت همینقدر ساده
جسارتم را ببخش دوست نازنینم نیتی جز خیر ندارم پس بیاییم بیشتر بخوانیم بیشتر بیاموزیم.

اما شعری از شاملوی بزرگ

نازلي! بهار خنده زد و ارغوان شكفت
در خانه، زير پنجره گل داد ياس پير
دست از گمان بدار!
با مرگ نحس پنجه ميفكن!
بودن به از نبود شدن، خاصه در بهار...
نازلي سخن نگفت،
سر افراز
دندان خشم بر جگر خسته بست رفت
***
نازلي ! سخن بگو!
مرغ سكوت، جوجه مرگي فجيع را
در آشيان به بيضه نشسته ست!

نازلي سخن نگفت
چو خورشيد
از تيرگي بر آمد و در خون نشست و رفت
***
نازلي سخن نگفت
نازلي ستاره بود:
يك دم درين ظلام درخشيد و جست و رفت
نازلي سخن نگفت
نازلي بنفشه بود:
گل داد و
مژده داد: زمستان شكست!
ورفت
یاحق 🌿🌿🌿