باغ گیلاس

خوشا باران
خوشا اثیر و تنفس لیلا،،
در شبی تشنه ..
که اقنوم پرنده ،از باغهای گیلاس مینوشد ..
در کرت توده ها ، سخنی نیست اما

، جز تنهایی ..
و عطر مغموم جنگ  ، در سراپرده های عصیانگر..
.
.
.

خوشا دهان آکنده از شعر ...
خوشا

پستان سگ آواره ...
تا از حد پوچی بگذرد آرام ،زن مرعوب رویاها ...

.

.

.
نازنینم ، خوشا بوسه ،
آنگاهی که کودک فسطینی خانه ندارد ،
و نحله ی خاکستر ، در مزارع قهوه
به سرزمین شیر و خورشید ، چشم میدوزد ..
خوشا نهنج آبی محضت
، ای عسل وحشی
به فسخ ترحم ،
وقتی که آسیمه می تابد پنجه ی اردیبهشت ..
و برفها آب میشود
سودا ،
سر میرود ...
تا محال گردون ، تفرعن رگهای مغضوب را درنوردد..
چنین،
نه دیگر زائران شبرو ، در زخم هوا میگریند ..
نه حضانت ذات البروج ، در تصور ابر خواهد آمد
مشت ماه میلادی ، گشوده است و جذامیان
به شیار سفالین خاکی بیمجال ، راهیانند ..