ابتهال آزادی

درود بر شما جناب آزاد گرامی
زیبا بود 🌺🌺👏👏
چرا ابتهال عزیز؟ آزادی به اعتقاد بنده واقعیت وجودی ندارد ولی زیبا ترین رویای بشر است، نگذارید کارمان را به ابتهال بکشد🙏🙏

درود بر شما جناب آزاد
از کلمه آزاد در کنار واژه ها زیبا استفاده شده بود
با دید این کمترین شعری سخت از نظر بکار گیری ی واژه ها و معنی بود
این سختی در فضای محدود وزن سخت تر دیده شده
ولی کشته مرده ی تخیل هستم
تخیل در سروده ی شما موج میزد
بکارگیری نام و فامیل تان در شعر نشان از برنامه ریزی در شعر داشت

با بیت سوم هیچ نوع ارتباطی برقرار نکردم

چو قطره قطره به خاک افتد و کند پرواز
سیاه قصه ای از ابتذال آزادی

بیت اول و دوم زیبایی بود لذت بردم

کنار پنجره ای در خیال آزادی
روان سرشک تو اندر زوال آزادی

چه هیبت ملکوتی به خیمه گاه عدم
سراب بلع کند بس کمال آزادی
نکته بعد که از دید کمترین بود
در ابتدا ی شعر رویکرد به (تو) بود
کنار پنجره ای = تو
روان سرشک تو= تو
ولی در انتها ی شعر رویکرد به (من) برگشت

خیال و وهم من = من
بیت برگزیده من بیت چهارم بود


خیال و وهم من امشب چه سرد و خاموش است
کویر را نبود احتمال آزادی

خارج از کلمه ی ابتهال در بیت آخر شعر خوب جمع شده بود .

دوست عزیزم شعرت را دوست داشتم
ببخشید پُر گویی شد .
موفق و سربلند باشید .

درود بزرگوار
بسیار زیبا و مبین مشکلات جامعه بود
موفق باشید

آه اگر آزادی سرودی می‌خواند
کوچک
همچون گلوگاه پرنده‌یی
هیچ‌کجا دیواری فروریخته بر جای نمی‌ماند.
سالیان بسیار نمی‌بایست
دریافتن را
که هر ویرانه نشانی از غیابِ انسانی‌ست
که حضورِ انسان
آبادانی‌ست.
همچون زخمی
همه عُمر
خونابه چکنده
همچون زخمی
همه عُمر
به دردی خشک تپنده
به نعره‌یی
چشم بر جهان گشوده
به نفرتی
از خود شونده
غیاب بزرگ چنین بود
سرگذشت ویرانه چنین بود.
آه اگر آزادی سرودی می‌خواند
کوچک
کوچک‌تر حتا
از گلوگاه یکی پرنده.
(شاملوی بزرگ)

درود بر شما
قلمتان سبز
امیدوارم سرفراز باشید

درود جناب آزادبخت
زیبا سرودید
برگ زندگیتان همیشه سبز

درود جناب آزاد گرامی🌹
زیبا بود

سلام بی اغراق بهترین شعری ک از شما خوندم زیبا بود و زبان گه گاه ارکای آن را به ذائقه تان قابل توجیه میدانم

سلام و احترام سیاوش عزیز
زیبا بود
میبینی که شما را جز خاندان آزادبخت محسوب می کنند؟؟؟ (بانو شعله )
نکن برادر من ،نکن

با سلام.

به عقیده ی من هم یکی از زیباترین اشعارت بود .ضمن آنکه من دوست داشتم به شخصه پنجت هفت یا هشت می بود خاصه آنکه موضوع،دست شاعر را برای پرداخت باز گذاشته است.

موضوع دیگر هم اینست که نام اثر زیباست و عطفیست که می شد تشخیص داد.

برای سیاوش،از شریعتی نازنین بخشهایی از آزادی اش را اینجا می کارم.بلکه این پرنده ی خیال،روزی،شاید لحظه ای خود را بر همگان نمایان کند.

تقدیم:

ای آزادی، کاش با تو زندگی میکردم، با تو جان می‌دادم، کاش در تو می‌دیدم، در تو دم می‌زدم، در تو می‌خفتم، بیدار می‌شدم، می‌نوشتم، می‌گفتم، حس میکردم، بودم .

ای آزادی من از ستم بیزارم، از بند بیزارم، از زنجیر بیزارم، از زندان بیزارم، از حکومت بیزارم، از باید بیزارم، از هرچه و هر که تو را در بند میکشد بیزارم .

ای آزادی، مرغک پر شکسته زیبای من، کاش میتوانستم تو را از چنگ پاسداران وحشت، سازندگان شب و تاریکی و سرما، سازندگان دیوارها و مرزها و زندان‌ها و قلعه‌ها رهایت کنم، کاش قفست را می‌شکستم و در هوای پاک بی‌ابر و بی‌غبار بامدادی پروازت می‌دادم.

اما.... دستهای مرا نیز شکسته‌اند، زبانم را بریده‌اند، پاهایم را غل و زنجیر کرده‌اند و چشمانم را نیز بسته‌اند.... و گرنه، مرا با تو سرشته‌اند، تو را در عمق خویش، در آن صمیمی‌ترین و راستین منِ خویش می‌یابم، احساس میکنم، طعم تو را هر لحظه در خویش می‌چشم، بوی تو را همواره در فضای خلوت خویش می‌بویم، آوای زنگ‌دار و دل‌انگیزت را که به ستایش بالهای فرشته‌ای در دل ستاره زیر آسمان شبهای تابستان کویر می‌ماند همواره میشنوم، همه روز با تو‌ام، گام به گام همچون سایه با تو همراهم.

هرگز تنهایت نمی‌گذارم، همه جا، همه وقت تو را در کنارم و مرا در کنارت می‌بینند، هستم، چشمهایت را درست بگشای، نه آن چشمها که با آن متولی را میبینی...

آنگاه که خدا کالبدم را ساخت تو را ای آزادی بجای روح در من دمید، و بدین گونه با تو زنده شدم، با تو دم زدم، با تو به جنبش آمدم، با تو دیدم و گفتم و شِنُفتم و حس کردم و فهمیدم و اندیشیدم ....

و تو.... ای روح گرفتار من، میدانی، میدانی که در همه آفرینش چه نیازی دشوارتر و دیوانه تر از نیاز کالبدی است به روحش؟

اما.... تو را که میرغضبهای استبداد ، فراشان خلافت از من باز گرفتند و مرا که به "تنهایی دردمندم" تبعید کردند و به زنجیر بستند، چگونه میتوانند از یکدیگر بگسلند که نگاه را از چشم باز نمیتوانند گرفت و چشم را از نگاهش باز نمیتوانند گرفت و من ای آزادی! با تو می‌بینم!

ای آزادی، خجسته آزادی خواهم که تو را به تخت بنشانم
یا آنکه مرا به پیش خود خوانی یا آنکه تو را به پیش خود خوانم!

ای آزادی،

چه زندانها برایت کشیده‌ام و چه زندانها خواهم کشید!

و چه شکنجه‌ها تحمل کرده‌ام و چه شکنجه‌ها تحمل خواهم کرد.

اما خود را به استبداد نخواهم فروخت،

من پرورده آزادی‌ام ، استادم علی است، مرد بی‌بیم و بی‌ضعف و پر صبر،

و پیشوایم مصدق مرد آزاد، مردی که، هفتاد سال برای آزادی نالید.

من هر چه کنند، جز در هوای تو دم نخواهم زد.

اما، من به دانستن از تو نیازمندم، دریغ مکن،

بگو هر لحظه کجایی و چه میکنی؟

تا بدانم آن لحظه کجا باشم، و چه کنم؟



با سپاسمندی

با سلام.

به عقیده ی من هم یکی از زیباترین اشعارت بود .ضمن آنکه من دوست داشتم به شخصه پنجت هفت یا هشت می بود خاصه آنکه موضوع،دست شاعر را برای پرداخت باز گذاشته است.

موضوع دیگر هم اینست که نام اثر زیباست و عطفیست که می شد تشخیص داد.

برای سیاوش،از شریعتی نازنین بخشهایی از آزادی اش را اینجا می کارم.بلکه این پرنده ی خیال،روزی،شاید لحظه ای خود را بر همگان نمایان کند.

تقدیم:

ای آزادی، کاش با تو زندگی میکردم، با تو جان می‌دادم، کاش در تو می‌دیدم، در تو دم می‌زدم، در تو می‌خفتم، بیدار می‌شدم، می‌نوشتم، می‌گفتم، حس میکردم، بودم .

ای آزادی من از ستم بیزارم، از بند بیزارم، از زنجیر بیزارم، از زندان بیزارم، از حکومت بیزارم، از باید بیزارم، از هرچه و هر که تو را در بند میکشد بیزارم .

ای آزادی، مرغک پر شکسته زیبای من، کاش میتوانستم تو را از چنگ پاسداران وحشت، سازندگان شب و تاریکی و سرما، سازندگان دیوارها و مرزها و زندان‌ها و قلعه‌ها رهایت کنم، کاش قفست را می‌شکستم و در هوای پاک بی‌ابر و بی‌غبار بامدادی پروازت می‌دادم.

اما.... دستهای مرا نیز شکسته‌اند، زبانم را بریده‌اند، پاهایم را غل و زنجیر کرده‌اند و چشمانم را نیز بسته‌اند.... و گرنه، مرا با تو سرشته‌اند، تو را در عمق خویش، در آن صمیمی‌ترین و راستین منِ خویش می‌یابم، احساس میکنم، طعم تو را هر لحظه در خویش می‌چشم، بوی تو را همواره در فضای خلوت خویش می‌بویم، آوای زنگ‌دار و دل‌انگیزت را که به ستایش بالهای فرشته‌ای در دل ستاره زیر آسمان شبهای تابستان کویر می‌ماند همواره میشنوم، همه روز با تو‌ام، گام به گام همچون سایه با تو همراهم.

هرگز تنهایت نمی‌گذارم، همه جا، همه وقت تو را در کنارم و مرا در کنارت می‌بینند، هستم، چشمهایت را درست بگشای، نه آن چشمها که با آن متولی را میبینی...

آنگاه که خدا کالبدم را ساخت تو را ای آزادی بجای روح در من دمید، و بدین گونه با تو زنده شدم، با تو دم زدم، با تو به جنبش آمدم، با تو دیدم و گفتم و شِنُفتم و حس کردم و فهمیدم و اندیشیدم ....

و تو.... ای روح گرفتار من، میدانی، میدانی که در همه آفرینش چه نیازی دشوارتر و دیوانه تر از نیاز کالبدی است به روحش؟

اما.... تو را که میرغضبهای استبداد ، فراشان خلافت از من باز گرفتند و مرا که به "تنهایی دردمندم" تبعید کردند و به زنجیر بستند، چگونه میتوانند از یکدیگر بگسلند که نگاه را از چشم باز نمیتوانند گرفت و چشم را از نگاهش باز نمیتوانند گرفت و من ای آزادی! با تو می‌بینم!

ای آزادی، خجسته آزادی خواهم که تو را به تخت بنشانم
یا آنکه مرا به پیش خود خوانی یا آنکه تو را به پیش خود خوانم!

ای آزادی،

چه زندانها برایت کشیده‌ام و چه زندانها خواهم کشید!

و چه شکنجه‌ها تحمل کرده‌ام و چه شکنجه‌ها تحمل خواهم کرد.

اما خود را به استبداد نخواهم فروخت،

من پرورده آزادی‌ام ، استادم علی است، مرد بی‌بیم و بی‌ضعف و پر صبر،

و پیشوایم مصدق مرد آزاد، مردی که، هفتاد سال برای آزادی نالید.

من هر چه کنند، جز در هوای تو دم نخواهم زد.

اما، من به دانستن از تو نیازمندم، دریغ مکن،

بگو هر لحظه کجایی و چه میکنی؟

تا بدانم آن لحظه کجا باشم، و چه کنم؟



با سپاسمندی

عرض ادب
جناب سیاوش عزیز

زیبا بود و دلنشین

کنار پنجره ای در خیال آزادی
روان سرشک تو اندر زوال آزادی
تقدیم به شما

سلام
داشتم فکر میکردم جای شما بودم از قافیه هایی مثل کمال ....جلال.....زلال .....و غیره استفاده میکردم و چند بیت مینوشتم
وزن های ابیات هم مساوی تر میکردم و ابتهال را استفاده نمیکردم
اما
جای شما نیستم
از ردیف و قافیه تان خیلی لذت بردم
برام الهام بخش بود
من خیلی حسادت میکنم به دوستانی که ردیف خوب انتخاب میکنند و خودم این هنر را ندارم و شگرد کارم نیست
و عکر میکنم هوش میخواهد و حوصله که هر دو را دارید و من هیچکدام را ندارم
همانطور که گفتم الهام بهم داد و حلالم کن اگه حول و حوش این الهام شعری نوشتم حتمن بهت تقدیم میکنم.
راستش راجع به پرسشتان میخواستم چیزی بنویسم ناگهان نام شما را در برگزیدگان اقای قنبر پور دیدم باید بگم من هم با دوستان هم عقیده ام
شما نقاد خوب ی هستید با فکری ازاد ....افرین

سلام و درود جناب آزاد
یک شعر خوب دو ویژگی می تواند داشته باشد
یکی) بلاغت : استفاده از عناصر زیبایی سخن
دو) فصاحت ‌‌ : روشنی سخن، واضح بودن کلام گوینده
در این شعر دیدم سیاوش آزاد بیشتر به سمت فصاحت آمده است
خرسندم و در این مسیر بیشتر می پسندم اشعارتان
دلتان دریایی

درود بر شما
آزادی نصیب نام آزادتان
شعرتان زیبا بود
آزاد بمانید از تمام خط و خش های دلگیر

درودها برشما 🌺🌺

احسنت و هزاران درود بر استاد سیاوش ازاد
بسیار عالی ⁦👏🏼⁩⁦👏🏼⁩⁦👏🏼⁩🌺🌺🌺🌺🌺🌺

عالی درووود بر شما استاد بزرگوارم قلمتان رقصان

درود بر سیاوش عزیز که گل کاشتی
و از عطر آن سرمست شدم. بسیار
زیباست ارجمند.
کنون رسیده مرا چون مجال آزادی
تدبری کنم اندر مقال آزادی
سیاوشا تو که از هر دو دهر آزادی
چرا همی بکتی ابتهال آزادی

کشیده رنج بسی در جدال آزادی
که تا دمی برسد بر وصال آزادی
دلم گرفته و دربند ابتهال تو شد
از این جهت شده ام بیخیال آزادی

برایتان سالی نیک و حالی نیکو
آرزومندم.

با درودی دگر باره.
کشیده رنج بسی در جدال آزادی
که تا دمی برسد بر وصال آزادی
دلم گرفته و دربند ابتهال تو شد
از این جهت شده ام بیخیال آزادی

سلام
زیبا و خواندنی
حالا گذر زمان بیشتر طبع شعرتان را رو خواهد کرد
امیدوارم برای فردای روشنت