با پا چرا

بیاد استاد شهریار(۱)
          استقبالی از غزل حالا چرا
                      با پا چرا
رو بتابانی ز من ای گوهر یکتا چرا
می کنی در پرده باز آن صورت زیبا چرا
بی خبر ترک دیار آشنایی می کنی
دیگران را گاه گاهی ترک کن ما را چرا
باز دل بی یاد تو نامهربانی می کند
این دل سرگشته را تیمار کن دعوا چرا
دل شده افسون تار طره مشکین تو
در شب تارم کشی دنبال خود هر جا چرا
در کنار چاه زیبای زنخدان گشته ام
تشنه یک بوسه اما این همه اما چرا
می زنی بر سر دلم را می گذاری زیر پا
قیمت کالای خود را می بری بالا چرا
انتظارت می کشیدم دستها بگشائیَم
ناگشودی دستهایم بسته ای پا را چرا
می کشی با دست هر دم میزنی با پای، پس
می کشی با دست اما می زنی با پا چرا
ما جوانی را فدای زندگانی کرده ایم
(دیگر اکنون با جوانان ناز کن با ما چرا)**
سینه ام دریای درد و دامن مواج تو
می کند با موج خود آشوب این دریا چرا
زلف افشانت پریشان می نماید زخم دل
می کنی بر زخم دل انگشت بی پروا چرا
در فراقت چشم و تن از خواب و خور
 افتاده است
خورد را کردی دریغ از من بگو رویا چرا
گریه ها کردم بسی اندر فراقت بی وفا
آمدی بی سوی چشمم سوی من حالا چرا
تو غزال تیز پایی من ز پا افتاده ام
(بی وفا حالا که من افتاده ام از پا چرا)**
حال که افتاده ام از پا مزن زخم زبان
بد زبانی از زلیخای چنین زیبا چرا
تیر آن چشمان شهلا در دلم بی من نشست
اندرین ویرانه گشته میهمان تنها چرا
در دلی آباد باید پا گذارد میهمان
بر گزیده کلبه  ویرانه را ماوا چرا
 نام من بی نام تو از زندگانی محو شد
بی نشانم کرده ای جانا دگر رسوا چرا
تا برفتی از کنارم اعتبار از دست رفت
می کنی با نام رسوایم همی سودا چرا
محو شد یاد "یگانه" گوئیا از یادها
می نیاید بر زبانها یاد آن یکتا۱ چرا
در مسیر زندگانی شهریاران دیده ام
یاد نام "شهریار" است این غزل از ما چرا

تقدیم به روح بزرگ استاد شهریار
از غزل حالا چرا ، استاد شهریار **
۱- خداوند