عروجِ روح

خوابی دردناک مرا به کما پیوندمیزد...
خوابی که میشودبارها سجده شکربجاآورد از تلنگری که خدای مهمانِ روحت کرده است...

درشهرسکوت حکمرانی داشت....

وباران برلختیه جاده ها میکوبیدخودرا.... تا بیدارکندسکوتِ خفته را بردلِ شهر
من اورا میدیدم !درهرگوشه ازاین شهرِنفرین شده (مانندسایه )
(مانندنور)...او مَنی بود در جلدی دیگر!!!!

پیرزنی را نظاره گربودم راه رفتنش لنگالنگ بود
سایه اش تندوتیز....
وگویی نورها را جامیگذاشت .ازجلدِ نحیفش
قدم هایم را ازآغوش زمین جداکردم ...وخود را به سایه یِ  پیرزن رساندم دورشد از من
دورتر....گویی ....هرچه میروم به اونمیرسم؟!
بادهاوزیدند....
باران درهوایِ مه گرفته سخت وسخت ترشد
تاریکی شهررا درآغوش کشید
آسمان گشوده شد....گویی دهانی روبه لقمه ایی سرفرودمی آورد....
گیسوانم را دستی رو به آسمان کشاند گره کوری به موهایم زدومرا به آسمان کشاند(آن قدرتِ خفته برابرها....)
چشمانم نابینا بودنداز  قدرتِ نورها
اماصداهارا میشنیدم...
نجواهایی که برایم آشنابودند وچنگ برعریانیه من میزدند...
کودکی آمد برانگشتانِ دستم حلقه ایی آهنین ازجنسِ آتش آویزان کردومرا فتنه نامید....
گیسوانم را دیگری دردستانش گره کوری زدو مرا بی حیانامید...
چنگی برگلویم زد و مرا دروغگونامید...
نه راه فرارداشتم ونه راه فریاد...
چشمانم ازحدقه بیرون آمدند و ازتنم گریزان شدند
گویی تنم از روحم گریزان بود
هرچه برمن فرودآمد ترس.... من بیشترآرزویِ مرگ میکردم
اما عذاب ها چنان مرا ازخودگریزان کرده بودکه نامم را هم به یادنمی آوردم....
عذاب ها پاسخِ اعمالِ ناشایستم بود برزمین
وروحم تاوانِ آنهمه عذاب را بایدپَس میداد...