چند صباحیست

چند صباحیست که به گوش می رسد
موسیقی اندوه از سرزمین امیدهای آسمانی
بر فراز تپه های سرسبز کالیستاریا.
روزی عشق کشاندمان سوی دامان پرچینش
و ما آنقدر دویدیم و دویدیم تا نشست
چین هایش بر سیمای مسرورمان؛
پس فراگرفت غصه دل های تنگ را
و سنگ ها بارید بر شیشه های احساس.
چند صباحیست دیوانه شده،
می نشیند بر دیوار باغ شاهان
و می سراید شعر آزادی با صدای توکا،
بوف شوم صحرای توز نفرین شده.