سکوت ممتد

احوالِ دشت ِ تشنه ی بی دانه پیشکش
قدری هوای لانه دگرگون کنی بس است
غمگین ترین پرنده ی دنیا شدم بدان
فکری به حال قُمری محزون کنی بس است

مارا وفور ِ دانه دمی چاره ساز نیست
این سان اسیر ِ آب و غم ِ نان شدن خطاست
بالی به سوی سینه ی جفتت بکش که او
بی شک حسابش از همه ی قُمریان سواست

این دشت ِ داغ دیده نمیشد مرا وطن
بی شک پِی ات موافق ِ صد کوچ میشدم
اما به جای نقطه ی عطفی امید بخش
گفتی که کاش در دو جهان پوچ میشدم

یک سو کمین ِ پنجه ی صیاد دیدم و
یک سو سکوت ِ ممتد ِ از دشنه تیزتر
فریاد از آن پرنده ی نحسی که در سرش
گردد کمین ِ پنجه ی صیاد عزیز تر

صیاد ِ ساده حربه ی جفتم سکوت بود
آیا سلاح ِ کهنه ات این قدر میکُشد؟!
تسلیم میشوم اگر آن پنجه ی حقیر
تضمین دهد که قطعی و بی درد میکشد!