(( .. ماهِ ایوان - ماهِ کیوان.. ))

درود بزرگوار
بسیار زیبا و دلنشین بود
موثر و رخوش آهنگ
موفق باشید

درود بر شما جناب شهرو

بسیار زیبا و استادانه و بدون نقص

قطعا از مفاخر ادبیات فارسی هستید

قلمتان نویسا

سلام بر دوست و استاد گرانقدرم

شادان شهرو

ای که نیلوفرِ مُرادبِ دلِ زارِ منی
تا به کِی در پِی آزُردن و آزار منی
دلبری , عارضه ای هست که در خونت هست
عشق , تاوان ِ دلی هست که مَجنونت هست


قلمت ستودنیست


درود بر شما،استاد نازنین.

جای سیاوش در این صفحه خالیست.که این اثر را بخواند.

با سپاسمندی

سلام شهروی شادان و عزیز، عاشقانه زیبایی بود و اگر انتقادی های پیش پا افتاده را با بیان معمولی به آن چاشنی نمی زدی زیبا تر هم می شد. در مورد نجومیاتش نمی دانم که هر چقدر عمیق تر و بر بنیاد نجوم سنتی استوارتر باشد عمق و زیبایی آن در نظر اهل دانش و فن که بنده جزو آن ها نیستم جلوه عالیتری خواهد یافت. دعوت می کنم مهربانی بنده را هم بخوانید و ایراداتش را گوشزد فرمائید.

درود و سپاس جناب نیکی گران ارج
خیلی خوش آمدید جناب
و سپاس از توجه و حضور ارزشمند و نکاتی که به مهر نگاشته اید.
وشق و پیکان و حوت و عقرب و .. همان نام های سنتی هستند . در مورد طرز بیان معمولی این شعر که به آن درست اشاره فرمودید ، باید بگویم که از ابتدا قرار بود این نیمایی با زبان ساده و معمولی و کمتر درگیر ترکیب سازی و طرز بیان خاص سروده شود ، به هر حال کسی که در خلوت شب روی پشت بام رفته تا با ماه درد دل کند ، زبان درد دل کردنش معمولی و عامیانه است ، نیما میگوید متناسب با پرسوناژ ، زبان را بخدمت بگیرید ، و از همه مهنتر اینکه شاعر باید هنرپیشه ی خوبی باشید و بتواند در نقش هر پرسوناژ ظاهر شود ، یعنی یک شاعر هشتاد ساله باید بتواند در جلد یک جوان بیست ساله برود و از چشم او به جهان بنگرد و با احساس او ، حس کند و با کلمات او بیان کند ، در این نیمایی هدف ما فرستادن یک فیلسوف به روی پشت بام نبود، که اگر این هدف را دنبال می کردیم ، طرز بیانمان می بایست متناسب با نگرش و تفکر یک فیلسوف می بود ، فیلسوفی که تعریفی نو از آنچه حس می کند ارائه میدهد ، نیمایی بالا بهمراه چند نیمایی دیگر برای رده ی سنی جوان سروده شده ،

باز هم سپاس ویژه که با تامل می خوانید