افسرده حال

سلام و احترام‌


زیبا سرودید اما بسیار غمگین و در عین حال هنرپرور

چند نکته از جهت نقد فنی و ساختاری در دلگویه تان به نظرم می رسد که خدمتتان می نویسم :

- منظور از واژه ی ( زنگال) را متوجه نشدم ؛ به نظرم به جای این نویسه ، واژه ی ( آمال ) بهتر نبود ؟

- عشاق : جمع واژه ی عاشق است البته در وزن صیغه مبالغه ؛ بنابراین دوباره جمع بستن آن با علامت (ها) ضرورتی ندارد .

- واژه ی (کار ) با دیگر واژه های این سروده یعنی ( مثقال و غربال و آمال و حال ) همقافیه نیست .


- در برخی مصاریع ، هجاهای اضافی هست که بدین گونه میشود
اصلاح نمود :


آن چنان افسرده حالم که مپرس احوالِ دل

در خمِ این روزگار وُ ( کوچه ی آمالِ ) دل

ز آنکه یاری باوفا از بهر ِ دل پیدا نشد

زین سبب بنهاده بر عُشّاق ، چون غربالِ دل.

بلکه زین غربال ، پیدا ، ‌نازنینِ دل پسند.

وَرنه ماهم چون اسیری مانده ( اندر حالِ ) دل.

اختیارِ عشق را ، بر دیده و دل داده ایم.

زآنکه دریابد به میزان ، ذرّه و مِثقالِ دل .

فتحی..تختی..27 آذر ۱۴۰۰


- درنهایت اینکه حداقل ابیات یک غزل کامل را معمولاً پنج بیت دانسته اند که می توانید یک بیت به دلسروده زیباتان اضافه نمایید ؛


سلامت باشید و سرافراز